Kirkjuritið - 01.03.1938, Síða 31

Kirkjuritið.
Kennarinn.
109
dóm á próf. Sívertsen í því, er okkur Itar á milli. Þvert á
móti lærði ég því betur að elska liann og virða sem ég kynt-
ist honum meir, og þó ef til vill mest eftir að ég liafði lokið
prófi og átti oft við hanri langar og ógleymanlegar sam-
ræður á lieimili hans. Þá sá ég inn í sál lians betur.en ég
hafði áður gert. Ef til vill af því, að ég liafði sjálfur
þroskast að andlegum skilningi, eða vegna þess, að það
var um hann eins og marga aðra viðkvæma menn, að
hann naut sín ver í fjölmenni en í trúnaðarsamræðu.
Þá átti hann bezt m'eð að gefa mest af sjálfum sér.
Það hygg ég-þó að eigi sé ofmælt, að einlægni hans
og falslaus trú og einskær góðmenska liafi unnið lnig
og hjarta allra nemenda hans áður en lauk, eigi aðeiris
í kenslustundum, heldur og á þeim samræðufundum og
í þeim guðræknisstundum, er liann átti með okkur ut-
an deildar. Engum duldist það, að í þessum manni hjó
algjörlega hrekklaust hjarla, hreint eins og gull og mót-
að af kærleiksanda meistarans. En það sem ég lærði
hezt að meta við nánari kynning var þetta, að ekki kom
þetta til af því, að hann væri að eðlisfari gæddur minna
skapríki en aðrir menn, né að hann væri fæddur full-
kominn á nokkurn hátt fremur en aðrir. Heldur konr
hann mér fyrir sjónir eins og maður, sem gengið hafði
gegnum sáran hreinsunareld lífsreynslunnar og konrið
út úr honum betri en hann áður var. Það var ekki
fyrst og fremst, að liann væri lærður í trúfræðinni.
Það sem meira var vert: Hann liafði sjálfur, eftir öll-
11 in sínum beztu hæfileikum og með allri þeirri vand-
virkni og samvizkusemi, er honum var gefin, harist trú-
arinnar góðu baráttu, lifað í trúnni, unz sjálfur lifði
hann ekki framar, heldur Kristur í honum. Á honum
sannaðist þvi þelta orð: Það sem ég þó enn lifi i holdi,
það lifi ég í trúnni á Guðs son. — Það er mikilsvirði að
geta kent kristindóm með andríki og mælsku. En ,á-
hrifaríkasta kenslan, sú, sem ekki er liægt að gleyma,
er þessi, að lifa kristindóminn, framganga með sínum