Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 39

Kirkjuritið.
Sjómannadagurinn.
117
an sig og aðra sé manndóminum ólioll. Samt verðum
vér að játa, að sá hetjuháttur er ekld alliliða, ekki fag-
ur, sem skortir hinn drengilega næmleika, eða mannúð.
— Þannig getur sjómanninum stafað nokkur lundernis-
hætta af sambúðinn við kaldlyndan og lilífðarlausan
Ægi, og við þá menn, sem Ægir hefir skapferlislega
steypt í sitt mót.
Annað eftirtektarvert atriði kemur liér til g'reina. Yér
lítum til landbændanna. Á það hefir að vísu ekkert skorl,
að meðal þeirra fyndust harðjaxlar, vorkunnarlitlir við
menn og málleysingja. Og þó er starf bóndans að miklu
leyli það, að færa út landnám lífsins, að græða og lífga.
Bóndinn getur farið að unna nýræktinni, blómbeðinu,
húfjárhjörðinni, og það svo, að haustrekstrarnir og hel-
grímustörfin geri honum mjög dapurt í hug. Lífsstarf
iians getur lyft undir kærleikslund hans og vorkunnar-
kend. Lífsstarf sjómannsins getur, liinsvegar, dregið úr
læirri kend, gæti hann sín ekki. Því að hann er ekki, að
starfinu til, græðari. Hann er veiðimaður. Og veiðigleð-
in er ekki miskunnsöm. I henni er því fólginn nokkur
lundernishætta, svo framarlega sem samúðin, ástin til
iifsins, er eitt af því, sem sérstaklega mannar mennina.
Er ég þá að gefa í skyn, að sjómenn séu öðrum mönn-
um ómannúðlegri? Alls ekki. Aðrar stéttir og störf hafa
auðvitað sínar hættur við að etja, sem misjafnlega geng-
ur að yfirstíga. En ekki er ástæða til að ræða það að
þessu sinni. Aðeins skal á það bent, að sjómenskunni
eru samfara launvirkar sálarlegar hættur, sem margur
fellur fyrir. En heill öllum þeim mörgu og g'óðu drengj-
um, sem hjá þeim hafa sneytt, fyr og síðar.
í vissu tilliti er drengskapar- og mannúðareðli sjó-
manna einmitt sérstaklega þroskað. Þeir eru hinni sýni-
legu liættu þaulvanir, og láta sér jafnan lítt bregða, þótt
liáglega horfi. Þeir leggja sig því gjarna í hættu annara
vegna. Ekki var það ótítt i sæfarasögum, að maðurinn,
svolinn, sem engum lilífði í orðum né átökum, yrði