Kirkjuritið - 01.03.1938, Side 35

Kirkjiiritið.
Kennarinn.
113
tímum æfinnar. Ég lét í ljós vanþóknun rnína og taldi,
að enga nauðsyn hefði horið til þess, enda rnundi hann
hafa átt ýmislegt það í fórum sínum, sem eftirsjá væri
í og átt liefði að geymast á söfnum. En að þessu hrosti
hann og sagði:
„Það litla gagn, sem þessar ræður kunna að hafa gert,
eru þær búnar að vinna. Til hvers er að vera geyma
það í söfnum, sem manni hefir aldrei þótt nógu gott
sjálfum? Nú duga engar gamlar ræður. Nú þarf nýja
menn með nýjar ræður“.
Þessi orð munu verða mér minnisstæð: Lítillætið í
þeim, að geta þannig með jafnaðargeði horft á sjálfan
sig og' sitt stril til margra ára þurkast út og gleymast úr
minnum lands og lýða, að öðru leyti en því, sem ávöxl-
ur verkanna geymist í Guðs liendi. Fúsleikinn að ganga
frá enduðu starfi og óska þeim brautargengis, sem taka
við. Og gleðin yfir því, að vera nú leystur úr baráttunni
og fá að hverfa inn í fögnuð herra síns.
Minnisstæðastur verður mér friðurinn, sem lýsti af
sál hans, þegar þessi síðustu bönd hins jarðneska lifs
voru slitin.
„Hvað bindur vorn hug við heimsins glaum,
sem himna arf skulum laka?“
Örlítil hégómatilfinning er oft síðasti þátturinn, sem
oss heppnast að slíta af oss. En hvílíkt frelsi og andleg
gleði, er oss liefir tekist, að þurka þetta alt á brott! Það
er sá friður, sem heimurinn getur hvorki veitt né í burtu
tekið. Þaðan stafaði birtan í augun vinar míns, er ég
sá hann síðast að því kominn og við því búinn, að
fæðast úr þessu Ijósi í annað. Aldrei efast ég um það,
að sú hirta muni hverl'a til upphafs síns.
Benjamtn Kristjánsson.