Kirkjuritið - 01.03.1938, Síða 41

Kirkjuritið.
Sjómannadagurinn.
119
vermannanna, — gera þá sinnulausa um sitt innra eðli
og andlega líf, og' ábyrgðarsljóa um það samlíf og þær
stofnanir, sem vernda vilja sálarlíf manna og samvizku.
Enginn skilji orð mín svo, að ég telji landfólkið yfir
allar slíkar liættur vaxið. Jafnvel bændur og dalamenn
geta komist á vald hópsefjunar og gleymsku. En það
sem vér í dag viljum einkum virða fyrir oss, er lifsvið-
liorf sjómanna vorra sem tiltölulega stórrar og vaxandi
stéttar, með vaxandi ábyrgð í þjóðfélagi voru.
Þegar vér skygnumst um i bafnarbæjum og fiskiverum
binna stærri þjóða, þá ber þar ýmislegt fvrir augu, sem
vér i dag og alla daga ættum að biðja, að aldrei verði
landfast og hefðfast á íslandi, — ýmiskonar „læpuskaps
ódygðir“, siðleysi og úrkynjun. Bjarni Thorarensen
óskar þess í kunnu kvæði, að ísland megi heldur sökkva
í sæ, en að sú ómenning festi þar rætur. Og þó hafa
framfarir tímans flutt liana mun nær landi, en þá var.
Og bún verður hér landföst, ef menn hvorki hugsa,
skilja né vilja svo sem ber — ef ekki er varhugi goldinn
við hættum sálarlífsins og hóplífsins. Menn verða að
átla sig á hinum lítt áhærilegu verkunum líðandi stund-
ar. Skapgerð manna myndast yfirleitt ekki í stökkum,
heldur í liægri ósýnilegri þróun, dag eftir dag', ár eftir
ár. Það lögmál verkar ýmist til viðreisnar eða falls. Það
eru daglegu hugsanirnar, daglega orðhragðið, daglegu
smáatvikin, þótt jafnan virðist litlu skifta, sem að lokum
ráða örlög'um manns og þjóðar. Áhyrg sjómannsstétt á
að hafa vfirsýn yfir þetta vaxtarlag lífsins og skilja,
hversu það verkar annaðhvort til menningar eða til úr-
kynjunar, þegar til lengdar lætur.
Eftir 5 ár á íslenzka þjóðin að gera það upp við sjálfa
sig, hvorl menning liennar getur horið fullkomið póli-
liskt sjálfstæði, eða ekki. Hvernig verða þeir menn, sem
þá greiða atkvæði í veiðistöðvunum og á sjótrjánum
Du gur íslenzkra sjómanna er nú þektur og viðurkend-