Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 30

108
Benjamín Kristjánsson:
Marz.
lega f}rrir erindið. Var hann þá svo sár og mæddur yfir
mér, að ég hálfiði'aðist verksins, þó að reyndar sæi ég
ekki glögt villu mín vegar. Mér fanst þá eins og fyr,
að sánnleikurihn ætti að vera f}rri r öllu og liann yrðum
við að finna, hvort senx liann væri hlíður eða striður. Að
vísu í'éll mér það illa að særa á þennan liátt rnann, sem
mér þótti persónulega vænt um. En var það ekki mis-
skilningur tóniur, að taka sér þetta svona nærri, enda
þótt ég kynni nú i livatvísi minni að hafa álpast út í
einhverjar gönUr? Ég vérð að játa, að mér faixst þetta
ekkert fjarskalega hættulegt, og á þessu sviði fanst mér
prófessor Sívertsen verá dálítið takmarkaðxu’. Og ég'
vár því íneira undrándi af því, að í kenslu sinni var
hann jafnan skýr og glöggur og hvikaði þar aldrei frá,
að gera þær ályktanir, sem skýnsemin leiddi liann til.
Og í guðfræðinni var liann eins róttækur eins og nokkur
annar. En ef í þrédikuninni út á við átti að fara að
vinná samkvæmt þeim ályktunum, sem guðfræðin leiddi
■til, fanst mér hann liika og óttast. Ályktaði ég á þá leið,
að eitthvert í’ótgróið „píetet“ hindraði liann frá því, að
stahda með sanhfæring sinní, þegar á reyndi.
II.
Verð ég íxú að hiðja lesendxirna afsökunar á þvi, að
ég héfi eigi komíst hjá því, að nxinnast ofxxrlítið á sjálf-
an mig og mínar eigin skoðanir í sambahdi við prófessor
Sigxxrð P. Sívertsen. Það var nxér óhjákvæmilegt, hvort
heldur sem ég skrifa uin hann sefn kennara mirin eða
vin, enda veit ég', að liann mundi sízt vilja, að ég drægi
f jöður vfir neitt, sem mér raunverulega þótti að, frenxxir
en hitt, er' ég græddi á sambúðinni við hann. Það gerð-
um við aldrei síðar meir, er við lærðunx hetur að skilja
hvor annail. Hefi ég þá líka exin fylgt hinni sömu reglu
og ég hafði í skóla, að láta liið negativa koma á undan.
En þetta, sem nú hefir verið sagt, ber heldxir ekki að
skilja þannig, að ég áhti, að ég hafi lagt nokkurn réttan