Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 28

106
Benjamin Kristjánsson:
Marz.
menn liefðu að segja, sem annaðhvort liötuðu eða fyr-
irlitn kristindóminn, svo að þeir kæmu mér ekki á ó-
vart síðar meir. Áður en ég kastaði teningunum, vildi ég
revna að skilja á óhlutdrægan liátt, hvort þeir væðu í
villu eða ég, og þessvegna reyndi ég að þaulhugsa
grundvöllinn án tillits lil nokkurra trúartilfinninga, því
að ég óttaðist, að tilfinningarnar gætu farið með menn
i gönur. Af þessari ástæðu voru spurningar mínar ef
lil vill stundum hvassari en ég vildi. Þær báru kanske
ofurlítinn keim af spotti.
En fvrir þessu var próf. Sívertsen ákaflega viðkvæm-
ur. Honuin fanst, eftir því sem hann sagði mér seinna,
að alt mitt hugsanalíf væri fremur kalt og ólieilaglegt og
trúarlífið ,,negativt‘M). Við fyrstu æfingarræðuna, sexn ég
gerði hjá honum, fékk ég þá atliugasemd, að „það pósi-
tiva44-’) byrjaði á blaðsíðu 24. Þá blógu allir í deildinni.
Fyrst skólabræður mínir, síðan ég, sem fyndnin gekk
út vfir, og loks prófessorinn, sem seinastur var að átta
sig á gamninu.
Þessi vanlieilagi andi þverúðarinnar náði víst há-
marki sínu í íxiér, er ég flutti fvrirlestur í deildinni um
„trú og siðgæði“. Frá minni liendi var erindi þetta óvæg
gagnrýni á alt það, sem mér féll vei’sl í því, sem kallað
eru trúarbrögð, og hjá þeim sem kalla sig trúaða menn.
Þóttist ég að visu ekki draga neina dul á það, sem mér
virtist vera kjarni kristindómsins, þ. e. dygð kærleikans.
Fn tveir megingallar voru á erindinu. Annarsvegar var
eigi nægilega glögt greint á milli trúareðlisins sjálfs, liins
óviðráðanlega eðlisboðs, sem knýr mennina til blýðni
og bolluslu við guðdómlegar hugsjónir — og liinnar
fræðilegu og tímabundnu bliðar trúarbragðanna, sem oft-
lega getur lent á villigötum og blandast misskilningi,
ofstæki og breyskleika mannlegs óþroska. Hinsvegar
') Þ. e. neikvætt.
-) Þ. e. hið jákvæða.