Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 44

HAFIÐ ÆÐIR.
Við stréndur islenzkra ála
er ægilegt skerjabrim,
þar naga úlfgráar öldur
livert útsker og klettarim;
ilt er gin þeirra úlfa
og ömurlegt þeirra krafs.
Þar myndast oft vík milli vina
af völdum hins skæða hafs.
Á útnesjum útsærinn grimmur
öskrar með diminan róm,
þó slíta menn marðir og meiddir
mat sinn úr tröllsins klóm,
þá brýnir oft ísanna eggjar
sá eldforni Víga-Styr
og ber með helbláum linúum
og harðneskju á fólksins dyr.
Þeir sigldu þrettán á sjóinn,
en sjö komu aftur heim.
Þeir ýttu átján frá landi,
en átta náðust af þeim. —-
Sárt er vort Sonatorrek
og særinn dulur og forn.
Þeir týndust tuttugu og fjórir
á togara norðan Horn.
Um haustnótt i hörkufrosti
og hatrömmum norðanbyl
einn bátur brotnaði i mola
við blágrýtiskletta þil.
Þar töpuðust tveir í brimið,
en tólf komust upp í bjarg;
en ilt var þar storminn að standast,
bver stakkur varð klakafarg.