Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 37

Kirkjuritið.
Sjómannadagurinn.
115
sér. Hún vill í því sambandi játa, að „meiri elsku hefir
enginn en þá, aö liann leggur lif sitt í sölurnar fyrir vini
sina“.
Að slík játning og þökk er alþjóð manna fult einlægn-
ismál, má meðal annars sjá af starfi og vinsældum
Slysavarnarfélags Islands, og af öllum þeim viðkenn-
ingarorðum, sem um þessi mánaðamót liafa verið töl-
uð til sjómannanna, lífs og liðinna, og ástvina þeirra.
Mannfundur sá, er deildir Slysavarnafélagsins í þessu
þorpi efndu til fyrir fáum dögum síðan, sýndi g'lögt
hæði áhuga þeirra, er þar voru sérstaklega að verki,
svo og fulla samúð almennings. Ennþá er það svo, að
nmnnúðin, — þessi skygna móðir einstaklingsmatsins
og mannréttindanna, þessi síhækkandi stjarna menn-
ingarinnar á siðari öldum, þetta hjarmamilda blys
mannlegs samlífs, sem ofheldisstefnur vorrar tíðar telja
hrævareld, mannúðin, — ennþá er það hún, sem í hug-
um vorum kveikir livað glaðastan eld og orku, til að
uiela þakksamlega það sem þess er vert, og gera drengi-
lega það sem gera ber.
En, með almenna sjómannadeginum, helgum höldn-
um í ölluin kauptúnum landsins, vill þjóðin ekki aðeins
játa og þakka, lieldur einnig óska, vona og biðja.
Nrér Islendingar liöfum svo margs að biðja i sambandi
við sjómenn vora. Með þeim er svo margt að vinna, og
SVO marg't i hættu sett. Svo fjölmenn stélt manna getur
miklu um það ráðið, hvort viss persónuleg og þjóðleg
verðmæti, sem hingað til liafa gert garð vorn frægan,
eiga framvegis að standa eða falla. Og vér biðjum þess
i dag — jafnl vegna sjómannanna sjálfra og niðja þeirra
sem annara vegna — að þeir sem einstaklingar og stétl
skilji ábyrgð sína, og ástundi þá mannkosti, sem til þarf,
að vera henni vaxnir.
A veg sjómannanna, hæði á sjó og landi, leggjast yfr-
ið margar hættur. Fyrst er þá auðvitað hin sérstaka lífs-
hætta, hættan af liafi og vindi. Þá hættu þekkir sæfarinu