Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 29

Kirkjuritið.
Kennarinn.
107
skorti, svo sem við var að i)úast af bvrjanda, allmjög
á fullkominn skilning á sambandinu milli trúar og sið-
gæðis. Las ég um þetta levti mjög rit beimspekingsins
Ludwigs Feuerbacbs, sem með allmikilli skarpskygni
revndi að sýna fram á það, að trúarbrögðin væru heila-
spuni einber. Var ég mjög hrifinn af rökfimi og einlægni
þessa ágæla manns, þó að „trúin“ sýnist revndar gufa
upp i loftið milli bandanna á lionum. Samt sem áður
virðist mér enn, að mikið af gagnrýni lians standi að
vissu leyti í fullu gildi, enda þótt ég skildi það betur
seinna, að binn eiginlega kristindóm snerti hún ekki.
Eins og' svo margir gagnrýnendur sér liann ekki kjarna
málsins, hin eilífu sannindi, lieldur rífur hann niður
með stökustu snild hin tímabundnu og ófullkonmu form.
Einmitt þeir, sem taka vilja hlutina alvarlega, birða
ekki um, að kaupa trúna við of vægu verði. Og þegar
þeir fara að gagnrýna, er iiætt við, að það stingi fvrsl
í augun, sem ábótavant sýnist um „trúna“. Því að hver
vill selja alt sem bann á og kaupa hina dýrmætu perlu,
ef svo reynist, að perlan sé svikaglingur tómt? Þó að sá
sé sæll, sem ekki sér en trúir þó, þá er liilt þó líka stað-
reynd, að mörgu er trúað, sem logið er. Af því stafa
k'jörvallir blevpidómar mannkynsins.
Utan um þessi sker var ég að reyna að sigla, eins og
eg hafði bezt vit á, og fanst mér ég ekki geta tekið boð-
l*i) kristindómsins á berðar, fvr en ég hefði lært að
greina hina skíru mynt frá liinni fölsku og befði graf-
lst eftir hinum dýpstu reynslusannindum í hverskonar
dulspeki og trúarbrögðum.
Sjálfsagt voru það smíðalítin á erindi mínu, sem ollu
því, að próf. Sívertsen tók því óstint og það í frekara
*agi. Rann honum út af þvi i skap meir en ég varð var
við fyr eða seinna og fanst honum i gagnrýni sinni á
því, að ég væri gjörsamlega genginn af trúnni. Þó fór
óann ekki mjög strangt í sakirnar i deildinni, en á eftir
las bann mér harðan pistil í einrúmi og átaldi mig þung-