Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 27

KirkjuritiS.
Kénnarinn.
105
mér í hugarlund, að hefði dvalist á fjalli ummyndunar-
innar með Símoni Pétri og séð Hvíta-Krist ræða við ehgl-
ana í liinu ljómandi skýi. Báðir voru þeir mér vel að
skapi hvor á sinn liátt. Og mjög hugði ég gott til að
liefja nám þar i deildinni undir handarjaðri þessara
manna við allan þénnan mikla og góða hókakost.
Eftir að reglulegir tímar hófust, helzt skoðun mín á
próf. Sívertsen og lmgarfar nlitt gagnvart honum reynd-
ar altaf óbreytt. Eri ég hefi ástæðu til að ætla, að óviij-
andi og án ásetnings hafi ég alloft orðið til að mæða
hann, og hafi liann því haft litla dáleika á mér lengi
framan af. Þann vetur fór hann vfir trúarsögu Nýja
testamentisins. Ég spurði margs og stundum livatskeyt-
lega. Hafði ég í uppvexti drukkið í mig heimspeki Stuart
Mills og skáldrit þeirra Ihsens og Byrons og óttaðist
ekki annað meir en hræsrii í trúarbrögðum. Ég vildi
livarvetna prófa eins og ég hafði vit á, að ekki væri
svik í tafli og hvergi bygt á haldlitlum grunni lieila-
spunans. Var það mín sálulijálparvon, að sannleikur-
inn mundi gera oss frjálsa og lrið eina nauðsynlega væri,
að reyna að skilja alla hluti, hvað sem það kostaði.
Hvergi óttaðist ég reiði eða vanþókriun Guðs, þótt fá-
vislega kynni að vera sþurt, eða gönuskeiðshlaupin í leit
sannleikans, ef húri væri af einlægni gerð. Voru því
sumar spurningar mínar aðallega miðaðar við það, að
fá vandamálin rædd frá sem flestum hliðum. Fanst mér
sanngjarnt og eigi nema ávinningur að þvi, að fá einn-
'g fram hin andstæðu sjónarmið, til þess að þvi betrir
væri hægt að átta sig á því, hvaða rök hin kristna trú
hefði að styðjast við. Til þess fanst mér við vera i deild-
■na komnir. Ég vildi ekkert taka sem gefið. Það, sem
ekki stóðst í kappræðunni, átti ekki rétt á sér.
Þetta var ástæðan fyrir því, að öll mín skólaár og
re^mdar lengi síðar las ég alt eins mikið ádeilurit á
kristindóminn eins og svokallaðar „uppbyggilegar“
kristilegar bókmentir. Ég vildi vita, hvað allir þessir