Kirkjuritið - 01.03.1938, Blaðsíða 22

100
Jón Helgason:
Marz.
sem einkendi liana til æfiloka og ávann honum virðingu
og Iraust allra góðra manna. Hann var alla æfi friðsemd-
armaður og öll bardagamenska var lionum svo fjarri
skapi sem mest mátti verða. Hann var sem guðfræðingur
frjálslyndur í skoðunum og vissi það vel, að þetta var
miður þakkað af ýmsum góðum og trúuðum mönnum.
En frjálslyndi lians kom einnig þar í ljós, að hann gat virt
skoðanir andstæðinga sinna, þótt þær færu í hága við
skoðanir sjálfs lians, livenær sem liann fann, að þar var
um hjartans mál að ræða lijá andstæðingunum ekki
síður en honum sjálfum. Vitanlega liafði liann ekkert
við það að athuga, að menn ræddu ágreiningsmál sín
mteð liógværð og stillingu, en á illvígum deilum, þar sem
menn veittust livor að öðrum með tortryggingum og fyr-
irdæmingum,— á slikum deilum hafði hann stökustu
óbeit. Hann var manna sterktrúaðastur á endanlegan sig-
ur sannleikans án allra slíkra meðala, er um síðir lilytu að
verða vopn ranglætis og vopn syndar, og þeim til mann-
skemdar sjálfum, er slíkum vopnum beittu. En af því
að raun gaf vitni um, hve þetta verður oft endir á deil-
um manna, einnig þar sem um andleg mál, trúmál, er
að ræða, var honum jafnan óljúft að gefa sig í nokkrar
slíkar deilur, og hafði snemma fest sér í minni liina post-
ullegu áminningu: „Ef mögulegt er, að því er til yðar
kemur, þá hafið frið við alla menn“. En að öll bardaga-
menska var séra Sigurði Sívertsen jafnfjarlæg og hún
var, það var þó ekki sama sem vöntun stefnufestu i
fari lians. Hann var miklu fremur maður stefnufastur
og ókvikull, — manna fastheldnastur við skoðanir sín-
ar, er hann hafði sannfærzt um að þær væru réttar og
á fullum rökum hygðar. Honum voru fjarri skapi allar
tilslakanir við óréttinn, engu síður en við hvað annað,
sem i hans augum var synd gegn Guði. En hann vildi
að baráttan gegn öllu slíku væri háð með vopnum sann-
leikans og kærleikans.
Að vera höndlaður af Kristi Jesú, merkir vitanlega