Kirkjuritið - 01.02.1940, Blaðsíða 7

Kirkjuritið.
Eining kirkjunnar.
45
sameinast, og það ekki aðeins kirkjudeildir Mótmælenda.
Hann liófst handa jafnskjótt sem hann kom aftur til
Vesturheims og fékk nefnd skipaða til þess að vinna að
undirbúningi lieimsþings fyrir fulltrúa frá öllum kirkju-
félögum, „sem játuðu trú sína á drottin Jesú Krist sem
Guð sinn og frelsara.“
rveimur árum áður hafði nefnd innan ensku kirkj-
unnar sent út áskorun þess efnis, að vinna skyldi að meiri
einingu kirkjunnar, og tókst nú samvinna milli þessara
uefnda báðumegin hafsins. Næsta sporið var að leita sam-
starfs við rétttrúaða menn grísk-kaþólska og við Róm. Mikl-
Um bréfaskriftum var hleypt af stað og undirbúningur
undir allsherjar kirkjuþing hafinn vel og viturlega. En
svo kom heimsstvrjöldin og batt um sinn enda á þessa
viðleitni.
En jafnhliða voru aðrir teknir að vinna að svipuðu
uiarki, þótt ekki væri frá nákvæmlega sama sjónarmiði.
f’eim ægði það, hve þjóðirnar stóðu öndverðar hver annari,
°g ottuðust sortaskýin, sem dró upp yfir þeim. Myndi kirkj-
an ekki geta sefað æsta hugi og komið i veg fyrir það, að
oveðrið skylli á? Það voru aðallega ungir menn og engir
kirkjuhöfðin gjar, sem komu saman i Konstanz, 80 tals-
uis, árið 1914, og ræddu um það, hvernig helzt mætti koma
1 veg fyrir strið. Þeir stofnuðu „Kirkjulegt lieimssamband
eflingar samúð og skitningi þjóða í milli." „Svo tvístr-
uðust þeir eins og fuglahópur, sem fálkinn rennir sér í
eða reiðarslag' tryllir. En þeir voru eklci hræddir. Þeir
þurftu aðeins að hraða sér liver heim til síns lands, áður
en lokað yrði fyrir á landamærunum“, eins og Nathan
Söderblom komst að orði. Og forystumennirnir sögðu,
er þeir kvöddust: „Hvað, sem fyrir kemur, skal ekkert
skilja okkur.“ Árið eftir auðnaðist fulltrúum ýmsra landa
uð koma saman í Sviss. En starfa þeirra sá enn lítinn stað.
Stríðið geisaði meir og meir. Friðarmálin lieyrðust ekki
fyrir fallbyssudununum.
Ern þessar mundir var Nathan Söderblom nýorðinn