Kirkjuritið - 01.02.1940, Blaðsíða 16

54
Ásmundur Guðmundsson:
Febrúar.
numi fá ráðið bót á núverandi ástandi. En það er ekki
nóg að játa trú sína á fagnaðarerindið. Oss verður fyrst
og fremst að vera ljóst sannarlegt gildi þess, svo að það
fái blásið afli í hugarstefnur mannlífsins og hugsjónir.
Kjarni fagnaðarerindisins breytist ekki. En hýðið, bún-
ingurinn, sem það birtist í, mótast af kringumstæðunum,
og um það skiftir, eftir því sem árin og aldirnar líða.
Boðun þess og útlistun getur ekki verið eins á 20. öld og
á 1. öld, á 4. öld, 10. eða 19. Hún hlýtur að endurnýjast
eins og lífið sjálft.“
I anda þessarar ræðu voru þingstörfin unnin. Þeim
var svo háltað, að þingmenn skiftust i deildir, og liafði
liver deild sitt mál til ineðferðar og samdi um það álits-
gjörð. Þessar álitsgjörðir voru hinar merkustu. Aðalmálin,
er þær fjölluðu um, voru þau, sem hér segir: 1. Kirkjan
og þjóðin. 2. Kirkjan og ríkið. 3. Afstaða kirkju, þjóðar
og rikis til allsherjar félagsskipunar. 4. Afstaða kirkju,
þjóðar og ríkis til uppeldismála. 5. Allslierjarkirkjan og
þjóðirnar. Frá sumum þessum samþyktum hefir verið
skýrt áður í Kirkjuritinu og frá hoðskap þeim, er það tók
saman og sendi um heim allan.
Að síðustu ræddu allar deildir um nauðsyn þess, að
„lífs og starfs“ hreyfingin sameinaðist „trúar og fyrir-
komulags“ hreyfingunni, og var 7 manna nefnd kosin
til þess að vinna að sameiningunni.
VIII.
Lausanne-nefndin vann einnig gott starf, en átti innan
fárra ára um sárt að binda eins og Stokkhólmsnefndin,
því að hún missir oddvita sinn og ágætasta mann, Brent
biskup, árið 1929. Þá tók við Temple erkihiskup af York,
og hefði verið vandfundinn í skarðið betri maður.
Samþyktir Lausanneþingsins höfðu verið sendar víðs-
vegar um kristnina og svör borist aftur til nefndarinnar.
Gekst hún nú fyrir því, að hréfaumræður hófust um málin
og ýmsum guðfræðingum var falið að rita um þau. Þannig'