Kirkjuritið - 01.02.1940, Blaðsíða 9

Kirkjuritið.
Eining kirkjunnar.
47
eftir vopnahléð. Það var undravert, að ekki skyldi alt fara
út um þúfur. En kristilegur kærleiksandi réð því að lok-
udi, að öllum þessliáttar kröfum var stungið undir stól
°g öllum kristnum kirkjufélögum, undantekningarlaust,
boðin þátttaka í kirkjuþingi í Stokkhólmi, þar sem yrðu
fekin til meðferðar raunhæf hlutverk kristninnar og af-
staða hennar til félagsmálanna.
Hlutverk hinnar nefndarinnar var i reyndinni engu
vandaminna. Fulltrúar frá 70 kirkjufélögum og 40 þjóð-
um voru saman komnir, þar á meðal frá grísk-kaþólsku
kirkjunni. Höfuðbiskupinn sjálfur í Konstantínópel hafði
sent mjög vinsamlegt hréf. Mörg vandamál koniu upp, og
allmikils ósamræmis gætti i skoðunum og hugsunarhætti.
En að lokum urðu menn sammála um það að bjóða kirkju-
félögunum að senda fulltrúa á stórt alþjóða kirkjuþing
til þess að ræða um trú kirkjunnar og fyrirkomulag.
Y.
Fimm árum síðar var haldið allsherjar kirkjuþing til
þess að ræða um líf og starf kirkjunnar. Það var Stokk-
hólmsþingið fræga í ágústmánuði 1925, sem minti á
kirkjuþingin mestu í fornöld. Kirkjuhöfðingjar komu ekki
allfáir frá grísk-kaþólsku kirkjunni í Austurlöndum og
settu austrænan svip á fundina. Vesturlieimsmenn voru
niargir, og Brent biskup einn af þeim. Alls sóttu þingið
Urn 600 manns, og voru meðal þeirra tveir frá Islandi,
vígslubiskuparnir báðir, sem nú eru. Ferðalögin fram og
aftur voru mörgum ærin þrekraun. En þó voru funda-
köldin sjálf þekraunin mesta. Umræður fóru fram á þrem-
11 r tungumálum, og áttu ýmsir erfitt með að koma orðum
að hugsunum sínum á þeim málum, og seingangur var á,
er túlka þurfti að liafa. Vísast hefðu öll þessi fundahöld
mistekist, ef ýmsir forystumenn kirkjunnar liefðu ekki
komið saman nokkurum dögum fyr á herragörðum og
biskupssetrum og undirhúið umræður um aðalmálin.
Merkust var meðferð tveggja mála.