Kirkjuritið - 01.02.1940, Blaðsíða 31

Kirkjuritið.
Carl Olof Rosenius.
69
sálmurinn, sem Rosenius lilustaði á fyrir dauða sinn,
var pilagrímssöngur, og var það einn af uppáhalds-
söngvum hans. Vil ég tilfæra hér eitt erindi, því að það
varpaði nokkuru ljósi yfir líf Roseniusar og kenningu.
„Trötte pilgrim, som strávar hem
uti öknens sand,
láng för dig kanske vágen án
blir till Jordans strand.
Men en gáng, i de sállas land,
vántar av nád dig lönen;
hár dá táligt pilgrimsstaven
och sök kraft í hönen“.*)
Líf Roseniusar var í vissum skilningi pílagrímsganga.
Eegnum ofsóknir og erfiðleika bar hann merki Krists
fram til sigurs. Vakningin var í fullum blóma, þegar
Rosenius féll frá, og lögin sem mest höfðu hindrað fram-
^ang allra vakningalireyfinga, voru nú úr gildi numin,
fyi'ir lians tilverknað og annara samstarfsmanna lians.
^að hefir verið sagt um Rosenius, að kjarninn í allri
starfsemi hans sem prédikara og rithöfundar liafi ver-
»Ekkert í mér, en alt í Jesú“, og að hann viðurkendi
aldrei annað, sem gilti frammi fyrir Guði, en réttlæti
fvrists, og náð Guðs var aðalkjarninn í allri kenningu
l°seniusar. í staðinn fyrir það verkaréttlæti, sem kirkj-
an lagði mikla álierzlu á, kom Rosenius með þá kenn-
ln§u- að menn frelsuðust fyrir náð Guðs gegnum trúna.
_ °9 bæn — þessi tvö orð einkenna framar öllu öðru
h’úarlíf Roseniusar og kenningu. Rosenius hafði svipaða
skoðun á holdinu og Páll. IJann taldi það undirorpið
syndinni, það sýna þessi orð hans:
) Fararmóði pilagrímur, sem þreytir gönguna í eyðimerkur-
t^ÍHum heim á leið, ef til vill verður leiðin þér löng ennþá
1 bakka Jórdanar. Um síðir bíða þin náðarlaunin á landi sæl-
íar; haltu þvi þolgóður ó pílagrímsstafnum og leitaðu styrks
1 bæninni.