Kirkjuritið - 01.02.1940, Blaðsíða 12

50
Ásmundur Guðmundsson:
Febrúar.
þá bæn verða meiri veruleika í lífi okkar framvegis. Því,
sem við ætlum okkur, verður ekki lýst í færri orðum en
þessum: Verði þinn vilji svo á jörðu sem á himni“. Þannig
komst Söderblom að orði.
Nefnd var að síðustu kosin til þess að lialda áfram starfi
þingsins, og ályktanir þess voru sendar um alla kristnina.
VI.
Allsberjar kirkjuþing, er fjallaði um „trú og fyrirkomu-
Iag“, var lialdið tveinmr árum síðar en Stokkhólmsþingið,
3. — 21. ágúst 1927 í Lausanne í Sviss. Þar voru eitthvað
400 fulltrúar frá um 70 kirkjufélögum. Engir fulltrúar
komu þá beldur frá rómversk-kaþólsku kirkjunni, en að
vísu blýddu nokkurir guðfræðingar þeirra á umræðurnar
og tóku þeim vel. Margt var af sömu mönnunum sem i
Stokkhólmi, en auðvitað ýmsir aðrir. Brent biskup stýrði
fundinum, þótt nú væri bann farinn að lieilsu.
Hlutverk þingsins var það að reyna að sjá leið til þess,
að kirkja Krists yrði aftur ein og óskift. Hver voru skil-
yrðin fyrir því, að það gæti orðið í raun og veru, og hvernig
átti sú kirkja að vera? Bjartsýnustu draumóramenn einir
munu bafa gert sér vonir um það, að komist yrði að fastri
niðurstöðu i þeim efnum á þriggja vikna þingi. Leiðtogun-
um var það ljóst, að ef til vill myndi þetta starf taka aldir.
En þeir voru knúðir til þess að hefja það.
Þingstörfunum var þannig liagað, að framsögumenn
fluttu erindi um vandamálin fyrir öllum þingbeimi. Því
næst voru þau fengin í bendur nefndum og undirnefndum
og ályktanir nefndanna svo að lokum lagðar fyrir þingið
í heild sinni. Því aðeins að ályktun væri samþvkt í einu
Iiljóði, skyldi bún send frá þinginu til umræðu í kirkju-
félögunum.
Framsöguræðurnar um einingu kirkjunnar báru þess
vitni, að skoðanir manna voru mjög skiftar. En við um-
ræðurnar kom þó fram sama máltuga undiraldan: Ein-
ing kirkjunnar er ekki einungis fagur draumur, heldur