Kirkjuritið - 01.02.1940, Blaðsíða 14

52
Ásmundur Guðmundsson:
Febrúar.
við orðin rikti djúp eining í milli þeirra: „Vér, sein komnir
erum úr öllum áttum heims til þess að efla einingu krist-
inna manna, höfum reynt það og þökkum Guði, að vér
erum við sameiginlega guðrækni, tilbeiðslu og bænahald
eitt í Guði, föður vorum, og syni Iians Jesú Ivristi i sam-
félagi andans.“ Einingin er með öðrum orðum þegar að
þessu leyti komin á. Og liún verður að vaxa. Um trúna
og trúarreynsluna varðar mest, meir en um trúarkenn-
ingarnar.
Stundum var þó ágreiningurinn á þinginu svo mikill,
að við sjálft lá, að alt samstarf færi í mola. En við það
að menn fengu að taia lil sefuðust þeir, og samvistirnar
urðu til þess að eyða gömlum hleypidómum. Þetta varð
til mestu blessunar, og menn skildu, að fyrst um sinn
myndi heillavænlegast að sækja hægt fram, í stað þess
að taka stærri stöklc en andlegar aðstæður leyfðu.
Þess vegna tókst þingið vel, þótt langt væri frá því, að
sum vandamálin yrðu leyst. Virtist sumum jafnvel, að
fulltrúarnir hefðu kynst betur liverir öðrum en i Stokk-
hólmi. Mönnum varð það enn betur ljóst, að eining andans
var á hak við starf þeirra. Néfnd var skipuð eins og í
Stokkhólmi til þess að halda störfunum áfram og leita
álits kirkjufélaga heimsins um vandamálin.
VII.
Báðar nefndirnar héldu áfram störfunum, sem þeim
höfðu verið falin. Einkum kvað mikið að störfum Slokk-
hólmsnefndarinnar, sem átli að fjalla um „líf og starf“
kirkjunnar. Hún kom á fót stofnun, sem á að lielga störf
sín félagsmálum og siðgæðismálum, vera einskonar mið-
stöð allra félaga innan kirkjunnar, sem vinna að umbót-
um á þvi sviði. Hefir stofnunin í þjónustu sinni bæði
siðfræðinga og hagfræðinga, sem taka þessi mál vísinda-
tökum og gefa kirkjufélögunum raunhæfar hendingar.
Árið 1930 fjölgaði nefndarmönnum upp í lnindrað, og
hafa þeir síðan komið saman annaðhvert ár. Við dauða