Kirkjuritið - 01.02.1940, Blaðsíða 28

66 Jóhann Jóhannsson: Febrúar.
ætlast, því að Pietisten var miklu meira lesinn eftir en
áður, og stuðlaði kirkjublaðið þannig óbeint og móti
vilja sínum að útbreiðslu vakningarinnar. Stundum
lieið æstur mannfjöldi við bús þau, sem vakningarsam-
komurnar voru haldnar í, og benti það eigi ósjaldan,
að Rosenius og þeir sem sóttu samkomurnar urðu að
leynast út um bakdyr til að forðast árásir og meiðsl.
Þetta gekk svo langt, að lögreglan ráðlagði Roseniusi
að leyna því. hvar samkomurnar væru baldnar. Þá var
því og haldið fram, að ræður Roseniusar væru þaimig,
að menn yrðu stundum brjálaðir af að blusta á liann.
Var þetta tekið fyrir i læknafélaginu, og kvöld eitt komu
þrír mikils metnir læknar á samkomu til Roseniusar og
sátu þar alt kvöldið. Þegar þeir gengu út, sagði einn
þeirra:
„Það var ekkert við þetta að atbuga, alt, sem sagl var,
var rétt“. í leildiúsi einu í borginni var á þessum árum
leikið leikrit eitt, sem samið bafði verið lil að draga
upp skrípamynd af Roseniusi. Var liann látinn korna
þar fram sem hinn versti óþokki og ofstækismaður.
Rosenius segir sjálfur um þetta tiltæki:
„Á „Mindre teatern“ var leikinn pési einn, sem bét
„Lásarprásten“, sem í nokkurar vikur gekk daglega, já,
jafnvel fyrri part dagsins, sem aldrei hefir þekst áður,
en svona var áhuginn mikill að' æsa upp fjöldann“.
Mikið var um það rætt, hvernig ætti að koma Roseni-
usi frá þessu starfi sínu. Kom til tals að gera bann að
forstöðumanni fyrir fangelsi einu til þess að losna við
tiann, en af því varð þó eigi.
Því verður ekki neitað, að ýmsar misfellur og mistök
áttu sér stað í sambandi við vakninguna. I skjóli bennai'
þróaðist líka allskonar ofstæki og öfgar, sem spiltu fyi'"
ir. Skýrasta dæmi þess er binn svokallaði Janssonismi-
Upphafsmaður hans var .Erik Jansson bóndi í Upplandi-
Hann kendi að sérhver kristinn maður væri algjörlega
syndlaus. Hjá honum fyndust ekki einu sinni hugrenn-