Kirkjuritið - 01.02.1940, Blaðsíða 29

Kirkjuritið.
Carl Olof Rosenius.
67
ingasyndir, því að jafnskjótt og menn liefðu tileinkað sér
kenningu Krists, væri alt ilt hreinsað úr sálinni og þar
stöðug gleði. Hinar ytri syndir, sem menn drýgðu, væru
úoldlegar og kæmu hinum eiginlega manni ekkert við.
En þar sem slíkar kenningar brutu í bága við Lúter,
i^élt Jansson því fram, að Lúter hefði kent rangt, því
nð hann sjálfur (Jansson) væri Guðs útvaldi spámaður.
°g allir, sem hefðu verið á undan honum, hefðu skýrt
Ihblíuna rangt og væru falskennendur, þessvegna bæri
oð brenna rit þessara manna. Þetta var gert. Fyrsta
brennan var haldin í Hálsinglandi, og voru þar brend
öll rit nema Biblían. Roseniusi var kent um þetta. Var það
;,f andstæðingum hans talið afleiðing af vakningarstarf-
:>emi hans. Þegar Rosenius frétti um þetta, ritaði hann
a móti þessum öfgum, en þó mun þetta hafa spilt fyrir
konum, svo ósanngjörn sem þessi ásökun var.
En þrátt fyrir allar ofsóknir, vann Rosenius þó altaf
nyja og nýja sigra í starfi. Vakningin var orðin svo vold-
ug> að engin leið var fyrir kirkjuna að bæla hana niður.
I3að er engin vafi á því, að það var lægni og starfsað-
ferðum Roseniusar að þakka, að vakningin náði svo
íniklum. ítökun i þjóðinni. Roseniusi var það vel ljóst,
að starf hans var ólöglegt, og því varð að gæta ýtrustu
'aruðar. Hann hélt altaf sambandi við kirkjuna, að svo
’nildu leyti, sem það var hægt, og gætti þess að ganga
°kki á rétt hennar, ef mögulegt var. Guðsþjónustur sínar
kafði hann aldrei á sama tíma og guðsþjónustur fóru
fram í kirkjunni, og flestir fylgjendur hans voru áfram
1 kirkjunni og veittu viðtöku náðarmeðulum hennar.
_ Vlsu fjarlægðist vakningafólkið altaf meir og meir
kirkjuna, en sambandið hélst að nafninu til, og varð til
i,ð draga úr ofsóknunum.
>'Ég er ekki þeirrar skoðunar, að aðeins ef maður starf-
ai Ij’rir drottin, þá hafi maður leyfi til að nota þær
Vafsaðferðir og djörfung, sem maður vill, — nei, þá
aefði það varla gengið svo vel þessi 17 ár, sem ég hefi