Kirkjuritið - 01.02.1940, Blaðsíða 11

Kirkjuritið.
Eining kirkjunnar.
49
deildarhringurinn f jarlægist. Einhvern tíma að lokuni
verður fullkomnunar takmarkinu náð. Þannig er það
skvlda kirkjunnar að trúa á Guð, framkvæma það, sem
kærleikurinn hýður og liggur hendi nsest, og keppa von-
glöð að fullkominni opinberun Guðs ríkisins“.
En allra mest var vert um andlegu eininguna, sem
komst á milli fundarmannanna sjálfra. Hún náði hámarki
sínu við sameiginlega altarisgöngu, sem lýsl var þannig
nð þinginu loknu:
„Það var ekki sérlega margt í Engilbrektskirkjunni
dýrlegu uppi á fjallinu, því að frægir kennimenn prédik-
nðu í öllum kirkjum Stokkhólms. . . En þar var guðs-
þjónusta þingheimsins og sameiginleg' bænagjörð. Þar
gat ekkert truflað hana. Alt var fjarri, sem mikið liar á.
Þar var nýr hljómur í öllum tungumálunum. Hver tunga
ómaði ekki fyrir sig, heldur runnu þær allar saman í einn
Pílagrímssöng Guði til lofs og dýrðar. . . Þegar kvöldmál-
tíðargestirnir gengu upp að altarinu, hlaut hugsunin að
vakna um allan eldri ágreining, sem nú jafnaðist. Hér
gekk nú erkihiskupinn við hliðina á foringja Öldunga-
kirkjunnar, hér komu allskonar amerískir sértrúarflokk-
ar og þröngsýnir Lúterstrúarmenn og með þeim biskupar
hákirkjunnar ensku. Hér fór yfirhirðir kirkjunnar í
Tjekkó-Slóvakíu, sá er liafði fyrir 5 árum verið i róm-
versk-kaþólsku kirkjunni. Kaleikurinn er táknmynd lians
' kaleikurinn, sem liann og söfnuðir lians eignuðust við
það að hverfa til evangelsku kirkjunnar. í dag var kaleik-
Ul’inn táknmvnd okkar allra og einingarmerki. Altaris-
gangan stóð yfir mjög lengi, engin þröng, heldur ró og'
friður, leikið veikt á orgelið og sungið — það var eins og
altarisgangan ætti aldrei að enda. Þetta var dýrlegasta
stundin á mótinu og sú, er dýpst hafði áhrif. Allsherjar
hf kristninnar hefir ekki birzt með meiri þrótti í margar
aldir. — Getur nokkur kristinn maður í raun og veru
spurt: „Hvað liöfðu þeir að sameinast um í Stokkliólmi“!
„Við komum saman til að liiðja „Faðir vor“ og láta