Kirkjuritið - 01.02.1940, Blaðsíða 26

Febrúar.
Carl Olof Rosenius.
n.
Arið 1856 var stofnaður félagskapur, sem lilaut nafn-
ið Evangeliska Fosterlandsstiftelsen. Atti Rosenius mik-
inn þátt í þessari félagsstofnun, og sat þar í stjórn til
dauðadags. Félag þetta varð til mikillar eflingar fyrir
vakninguna, því að með því komst á meira samband og
samkvæmi meðal vakninganna í hinum einstöku lands-
hlutum. Félagið tók að sér að dreifa út Biblíum og trú-
arritum, og auk þess sá það nú um, að senda út farand-
prédikara, og koma upp skóla til að menta þá, sem
gengu út í þetta starf. Áður höfðu þessir menn enga
mentun hlotið aðra en þá, sem þeir öðluðust af reynsl-
unni við að kenna í sunnudagaskólum vakningarinnar,
en þar liófu flestir þessir menn prédikunarstarfsemi sína.
Rosenius lagði mikla áherzlu á að senda sem flesta
farandprédikara út um landið. Hann skildi, að það var
hezta ráðið til þess að útbreiða vakninguna. Um þetta
atriði segir Rosenius i hréfi til Ameriku 1855:
.,Ég veit ekki um neina grein af kristilegu starfi, sem
nú gefur betri vonir um árangur, en að hafa farand-
prédikara dreifða svo víða sem mögulegt er i þessu
voru strjálbygða landi“. Þeim fjölgaði líka ár frá ári,
sem lielguðu sig þessu starfi. I bréfi, sem Rosenius ritar
1860, segir liann, að nú séu 80 farandprédikarar slarf-
andi i Svíþjóð. Vakningin elfdist mjög liröðum skrefum.
Það sér maður meðal annars af bréfum þeim, sem
Rosenius ritaði til félags þess í Ameríku, sem bann var
launaður af. Eins og áður er sagt, var Rosenius á móti
því, að vakningafólkið segði skilið við kirkjuna, en þó