Kirkjuritið - 01.01.1942, Qupperneq 12

6
Ásinundur Guðmundsson:
Janúar.
ejlífðarinnar. Nei, f jallgangan er öllum ætluð, meðan æfin
endist, unz þeir geta sagt á banadægri, eins og Nathan
Söderblom mælti síðast: „Nú er það eilífðin“. Og minn-
ingin, sem þeir láta eftir sig hér á jörðu, á að geta falist í
þessum orðum, sem eitl sinn voru letruð á bautastein
brattgengs klettamanns: „Hann dó meðan bann kleif
f jallið“.
Þessi þrá brennur þó ef til vill beitast í brjósti þeim,
sem enn eru ungir, og er það fögur sjón að sjá æskumenn
leggja á brattann. Fátt er mér meiri gleði, eða lirífur liug
minn fremur. Þeir vilja yfirleitt komast hátt, metnaður
þeirra og starfsorka er þeim eggjan. Og þá er vel, þegar
þetta hvorttveggja er heilbrigt. En ýmsum dylst, livert
stefna skal, livaða leið liggur upp á við, til efstu fjalls-
eggja. — Og hversu oft fer okkur ekki einnig svo, sem
eldri erum? — Þeir taka hrifnir undir orð skáldsins, fullir
áhuga og æskuþrótti:
„En þeim, sem eina lífið er bjarta brúðarmyndin,
þeir brjótast upp á fjallið og upp á hæsta tindinn“.
En bver er bjarta brúðarmyndin, hugsjónin báa, sem fyrir
þeim vakir? Það vita þeir stundum ekki, þegar á reynir.
Eitt sinn ræddu tveir feðgar saman um framtíð sonar-
ins. Hann var enn á unglings aldri. Fyrst ætlaði liann sér að
verða stúdent, þá stunda háskólanám og fá síðan gott og
veglegt embætti. „Og svo?“ spurði faðirinn. Þá ætlaði bann
að eignast skemtilegt heimili og fallegt hús. „Og svo?“ Svo
ætlaði hann að gegna embætti sinu eða öðru hærra, meðan
þróttur og heilsa entist. „Og svo?“ spurði faðir bans. „Svo?
— svo dey ég,“ svaraði sonurinn. „Og svo?“ Þá varð svn-
inum orðfall. Þá spurningu hafði bann aldrei hugleitt.
Hann bafði aldrei miðað stefnu sína við himininn.
Það eitt út af fyrir sig er engum nóg að bafa fjallgöngu
í huga og vilja komast sem bæst, ef bann í raun og veru
veit ekki, hvað fjallganga er og livað það er að komasl
liátt. Þá getur orðið úr undanbald í stað sóknar. Fjall-
gangan verður að vera með Jesú, ef vel á að fara. Hann