Kirkjuritið - 01.01.1942, Qupperneq 48

12
Magnús Jónsson:
Janúar.
kirkjn eða sýni á annan hátt, að þeir meti mikils störf í
þágu kristindómsins. En þó hygg ég, að hér sé einnig
atriði, sem má sín ekki lítils til þess að draga úr og ríða
baggamuninn þegar litlu munar. Og sérstaklega hefi ég
orðið þess var, að undarlegt þykir að meta kirkjugöngu
svo mikils, að eitthvað annað verði að víkja fyrir henni.
Það þykir eltki nema rétt að fara til kirkju, ef ekkert annað
er fyrir hendi. En að liafna einhverju öðru fyrir það. það
þykir einkennilegt.
Hér má sín mikils fordæmi þeirra, sem litið er upp til
á hverjum stað, og í þessu efni er hinn mesti misbrestur
víða. Embættismenn og yfirvöld eru, held ég, víða hin
lakasta fyrirmynd í þessu efni. Og þó mun allur þorri þess-
ara manna vera velviljaðir í garð kirkjunnar og vita vel,
hve gott starf þar er unnið. En ég á ekki eingöngu við
embætlismenn og yfirvöld með þessu, heldur og þá menn
yfirleitt, sem litið er upp til á hverjum stað, yngri sem
eldri. Framkoma þeirra ræður miklu meiru um sjtefnu
fjöldans en þeir hafa hugmynd um, og þá ekki sízt í mál-
um eins og þessu. Þeir, sem starfa í félögum eða beita sér
fyrir íþróttum, þeir sem njóta álits sakir gáfna, málsnild-
ar eða annars, ráða ótrúlega miklu um það, livaða háttur
er yfirleitt upp tekinn í því bygðarlagi. Þeir geta t. d. ráðið
mjög miklu um kirkjusókn í sveit sinni með því einu,
hvort þeir sækja sjálfir kirkjuna eða elcki.
Líldega athugar allur þorri þessara áhrifamanna og for-
ingjar fólksins það alls ekki, hvílík ábyrgð hvílir á þeim
í þessu efni, og hvílíkt nytjastarf þeir gætu unnið með
því að taka hér upp nýjan liátt, reka af sér slenið og
feimnina og gerast öðrum fvrirmynd í jafngóðum hlut
eins og þeim, að sækja guðshús á helgidögum og hugsa
þar gott fyrir sjálfa sig og náunga sína, land silt og þjóð
og mannkyn alt.
VII.
Þessi grein er nú orðin lengri en ég ætlaðist til i upp-
hafi. En hún er ekki of löng, ef hún gæti einhverju um
þokað í þessu mikla vandamáli.