Kirkjuritið - 01.12.1944, Qupperneq 10

248
Sigurður Stefánsson:
Okt.-Des.
glaðlyndur. Hann liafði mikla ánægju af söng og liljóð-
færaslætti og spilaði ágætlega vel á fiðlu, langspil og
harmoniku. Fegurðartilfinning lians og smekkur lýsti
sér og hvarvetna í smáu og stóru“.
Sveinn hélt daghækur frá unga aldri og lil æfiloka.
Eru þær geymdar í liandritasafni Landsbókasafnsins
og þykja að ýmsu leyti merkileg heimild, þó að þær
fyrst og fremst fjalli um einkahagi.
Stílgáfuna og fleiri góða eiginleika kann Jón að liafa
tekið í arf frá föður sínum. En eftir myndum að dæma
ber Jiann sterkan svip af móður sinni og liefir sjálfsagt
lílczt lienni um margt, enda var hún milvilhæf kona.
Þau foreldrar Nonna hjuggu í svonefndu Pálshúsi
liéi' i bænum. Liggur það skammt þaðan er gamla kirki-
an stóð, og stendur enn,.þó að fornfálegt sé orðið.
Þangað og að Möðruvöllum þráði pater Jón mest að
komast 1930, enda geyma þessir tveir staðir ftestar og
fegurstar minningar lians frá bernskuárunum, minn-
ingar, sem Jionum sjálfum eru hjartfólgnastar af öllu
á jörðu, og lesendur Jians um Jieim allan hafa kynnzt
og nolið í bóJviim lians.
Þau voru sjö systkini Nonna og flest í ómegð, er
Sveins missti við. Hagur ekkjunnar var því allt annað
en glæsilegur, og Jítil von þess, að liún kæmi börnum
sínum svo lil þroska sem hún helzt vildi. Var því engin
furða, að hún tæki tveim höndum þvi kostaboði, er
lienni Jjauðst ári síðar, þar sem hinum efnilega og nám-:
fúsa syni hennar, Nonna, var heilið fullu uppeldi og
ágætum skóla, enda þótt ekki væri um slcemmri veg að
sækja en alla leið til Frakklands.
En tildrög þessa einkennilega, óvænta ráðs voru þau,
er nú skal greina.
Úti i Nesi i Höfðaliverfi hjó um þesar mundir liinn
gagnmerki og kunni gáfumaður Einar Ásmundsson.
Hann lagði fyrir sig m. a. að nema tungumál, sem þá
var fátitt með hændum, og i þvi skyni að ná fullkom-