Kirkjuritið - 01.12.1944, Qupperneq 16

254
Sigurður Stefánsson:
Okt.-Des.
Það er sá vettvangur, seni hann hefir sjálfur markað
sér svo skýrt í bókum sínum. Hinn hálærði vísindamað-
ur og' vígði klerkur, pater Jón Sveinsson, verður þar
aftur barn, bara Nonni, eins og einu sinni heirna í Eyja-
firði. Það er óefað hinn dýpsti leyndardómur skáld-
frægðar hans, skýringin á því, að æska margra þjóða
gerir hann að einum uppáhalds-höfundi sínum, og allir
lesendur lians, þeir sem annars geyma barnseðlið, þó
árin færist yfir, minninguna um sína eigin sólskinsdaga.
Og svo að lokum þetta. Er ekki þessi frægi landi vor
hálf-gleymdur sinni eigin þjóð?
Að vísu hefir Jóni Sveinssyni verið sýndur nokkur
sómi hér lieima, og sá áreiðanlega mestur, er honum
var hoðið af hálfu rikisstjórnarinnar að sækja Alþing-
ishátiðina 1930. Fyrir þá hugulsemi og rausn var hann
ákaflega þakklátur. Man ég alltaf harnslega gleði
lians og hrifningu þann fagra sólskinsdag, er hann þá
um sumarið kom heim að Möðruvöllum og virlist teyga
þar að sér á nokkrum andartökum allan unað sinna
elskulegu og björtu bernskuminninga.
Þá var liann sæmdur tignarmerki Islands og gerð-
ur að heiðursborgara Akureyrar. En miklu framar þess-
um ytri sæmdartáknum taldi hann sjálfur hlýju þá,
samúð og vináttu, sem hann naut hér alls staðar á ferð-
um sínum.
Hið sanna er, að hvar sem hann fór, þessi tigni, göfugi
öldungur, lilaut hann með góðvild sinni og ljúfmennsku
að vinna hug og hjarta allra, er honum kynntust.
Nonni, rithöfundurinn, skáldið og maðurinn Jón
Sveinsson eru eitt: Sama barnslega einlægnin, sama
hreina mildin, söniu einkenni óvenjulegs og frábærs
persónuleika.
Ég er sannfærður um, að enginn Islendingur er mak-
legri allrar þeirrar sæmdar og viðurlcenningar, sem vér
getum framast veitt, heldur en einmitt hann. En ég get
fyllilega játað, að þrátt fyrir það, sem í þessu efni hefir