Kirkjuritið - 01.12.1944, Síða 19

Listin og heilög kirkja,
Hvað getum vér gcrt til þess að fegra kirkjurnar? Og
hvernig eigum vér að fara að því?
Athugum þá fyrst, hvernig samhúð listarinnar og
kirkjunnar er liáltað nú á dögum. Skýrist það mál el'
til vill hezt með því að taka dæmi úr hláköldum veru-
leikanum. Vér skulum nú liugsa oss t. d. prest, sem
óskar að fegra kirkjuna sína og fá handa henni altaris-
töflu. Hvar fær liann slíka mynd, sem hann vilji liafa
yfir altari kirkjunnar? Hann leitar og leitar meðal þeirra
málverka, sem lil eru og föl eru. En ég get fullvissað
yður um það, að í langflestum tilfellum verður prest-
urinn að gefasl upp í leit sinni. Og' ástæðan lil þess er
hlátt áfram sú, að slíkar myndir eru læ])ast, eða ekki
til, eða þá ekki á hoðstólum.
En hvað segja þá listamennirnir um þetta? Einnig
þeir verða að viðurkenna þessa staðreynd, að i raun-
inni eiga þeir fá eða engin verk, sem liæfa kirkjunni.
Þýðir þá nokkuð að fara inn á listsýningarnar til þess
að leita þar að slíkri mynd? Nei, það er yfirleitt þýð-
ingarlaust. Ég hefi séð fjölda margar slíkar sýningar,
bæði erlendis og hér á landi. A listsýningunum eru land-
lagsmyndirnar í yfirgnæfandi meiri liluta. Þar eru lika
myndir, sem gælu farið vel í borðstofu, setustofu, svefn-
herhergi, kaffihúsum og kvikmyndahúsum.
En -— liinn dápurlegi sannleikur er staðreynd, að á sýn-
ingunum er ekkert til handa kirkjunni. Af þessu öllu
saman leiðir svo vitanlega það, að kirkjan fær engar
myndir, sem lienni hæfa.
En þér spyrjið þá:Hvers vegna mála ekki listamenn-
irnir slíkar myndir?
L