Kirkjuritið - 01.12.1944, Qupperneq 20

258
Kurt Zier:
Okt.-Des.
Svarið er blátt áfram þetla: Kirkjan spyr yfirleitt ekki
eftir þeim.
— Ég bið yður afsökunar. Ég veit, að það er hvorki
vinsæit né þægilegt að tala mikið um staðreyndir. En
ef vér viljum finna einhverja lausn á þessu vandamáli,
verðum vér að horfast hiklaust í augu við veruleikann.
Og nú skal ég segja yður sannleikann allan: Af þeim
sökum, sem ég áður nefndi, hafa listamennirnir — og
þar á ég ekki einungis við málarana, lieldur listamenn
yfirleitt — af þessum sökum hafa þeir orðið að afsala
sér hinu æðsla hlutverki listarinnar og ofurselja það í
liendur gerfi-listiðnaðinum, sem í stórum stíl framleið-
ir í vélum og i gróðaskyni einu allskonar kirkjuskraut,
búnað og tæki, svo sem ljósakrónur, kertastjaka, krossa,
kaleika, oblátudósir, hölcla, dúka, teppi og Maríu- og
Kristslíkön úr gipsi, ótal gljámyndir og spjöld með
væmnum helgimyndum. Þetta dót flæðir svo í stríðum
straumum um kirkjurnar og heimilin. — Svona er þetta
á meginlandinu, og ísland hefur sannarlega heldur ekki
farið varhluta af því.
En niðurstaðan er þessi: Að sama skapi og hagur
listanna versnar og ljós kristninnar dvínar, gildnar
sjóður kaupmannsins, sem selur þenna þokka.
— Hvernig sem vér veltum þessu fyrir oss, komumst
vér ekki hjá því að játa, að hinn lifandi straumur list-
anna rennur nú, og hefur lengi runnið, fram hjá kirkj-
unni. Og einasta úrræðið til þess að ráða hót á þessu
ástandi, eða réttara sagt óstandi, sem báðum er til stór-
tjóns, listum og kirkju, er það, að kirkjan talci í sínar
hendur forustuna og fái listamönnunum virðuleg við-
fangsefni til að leysa af höndum.
— Þarna erum vér þá komnir að kjarna þessa máls.
En hverskonar verkefni eru það þá, sem vantar? Er
það t. d. það, að boðið verði út til samkeppni um að
dekorera eða punta upp á kirkjuna? svo að ég noti al-
menn, liverdagsleg orð. Eða það að skreyta kirkjuna