Kirkjuritið - 01.12.1944, Síða 22

260
Kui't 2ier:
Okt.-Drs.
með grænu laufi, blómum, gluggatjöldum og ýmiskonar
smáfríðu dóli, i því skyni að g'era liana vistlega, sem
kallað er — eða skemmtilegra að dvelja i? Eða er það að
reyna að gefa lienni mysliska stemningu, eða þá kannske
nýtízkublæ?
Nei, hiutverkið, sem hér bíður lausnar, nær bæði
langtum hærra og miklu dýpra. Ekkert af því, sem ég
nefndi yður, skiptir neinu máli fyrir kirkju eða kristni.
Það eitt, sem bér skiptir máli, er það, livort oss muni
takast að koma því aftur til leiðar, að þau listaverk, sem
fá að vera í kirkjunum, að ull þessi listaverk vitni um
hinn mikla sannleika fagnaðarerindis Jesú Krists.
— Það er einmitt þetla, sem hrærir og hrífur oss svo
mjög í kirkjum miðaldanna: Að sérhver steinn, sérhver
súla, gluggi, kertastjaki og sérbver grafarsteinn ómar
af dýrðlegum lofsöng til Guðs. Sérhver gripur er þar
dýrgripur, þrunginn af hrifningu og' fögnuði þeirra
handa, er sköpuðu liann Guði til dýrðar. Þannig var
þetta einnig í málverkunum, veggteppum og ábreiðum
og einnig í list tónanna. Allt var þetta unnið til þess
eins að túlka sama málið, að lofa Guð og vitna um
hann. Jafnvel löngu síðar skrifaði Jóhann Sebastian
Bach — sem stundum hefir verið kallaður fimmti guð-
spjallamaðurinn — yfir sérhvert tónverk sitt þessi orð:
Soli Deo Gloria.
— Þegar vér nú minnumst alls þessa, finnum vér
sárlega til fátæktar vorrar. Nú eru kirkjur vorar tómar,
galtómar, litlausar eða málaðar með æpandi og skrækj-
andi smekkleysum. Víða á meginlandinu eru til gaml-
ar kirkjur, málaðar að innan með þykku lagi af hvítu
kalki, sem fyrir langa löngu liefur hulið hinn uppruna-
lega svip veggjanna. Mörg ómetanleg listaverk bafa
þannig verið grafin í gleymsku. En upp á siðkastið hef-
ir þó tekizt að hreinsa kalkið af mörgum þessara veggja
og hafa þá aftur komið fram í da,gsljósið mörg dýrmæt
listaverk.