Kirkjuritið - 01.12.1944, Qupperneq 31

Kirkjuritið. Messugjörð fyrir 70 árum.
209
Deildartungu. Gengu margar sögur af því, live ágætur
söngmaður Halldór var. Gal það meðal annars stutt að
hinni miklu kirkjusókn að Reykholti. Skömmu eftir
aldamótin 1800 komu til sögunnar hræður þrír, sem
voru orðlagðir raddmenn. Voru þeir synir Jóns Þor-
valdssonar i Deildartungu og' systursynir Halldórs á
Skáney. Hétu þeir Jón, Þorvaldur og Sigurður. Jón varð
bóndi í Deildartungu, Þorvaldur á Stórakroppi og Sig-
urður i Kvíum í Þverárhlíð. Allir jjessir hræður nutu
mikilla vinsælda fyrir söng sinn og voru taldir góðir
gestir hæði við messur og í veizlum. Stóð svo í nær þvi
hálfa öld, að þeir þóttu hera af öðrum horgfirzkum söng-
mönnum. Söngur í Reykholtskirkju þótti því góð upp-
hót á prestsverkin, á meðan þeir bræður voru í fullu
fjöri. Þorvaldur þótti nokkuð hreifur og ekki trútt um,
að hann miklaðist af sinni fögru og fullu rödd. Var
þetta haft eftir Þorvaldi: „Syngjum hátt í dag, Jón hróð-
ir, margt fólk utansóknar“. Jón svarar: „Þá er að var-
ast kækina“. Um þessar mundir kom fram ungur Reyk-
dælingur, sem þótti hera langt af öllum miðlungsmönn-
um, livað snerti raddfegurð og sönghæfni. Var það Sig-
urður Bjarnason frá Hömrum. Tók hann við af þeim
hræðrum og var um marga lugi ára forsöngvari í Revk-
holtskirkju. Kemur hann hér við sögu síðar.
Ein kirkjuferð um hásumar sýnisl ekki nema lítiii
depill á langri æfi. En liver dagur á þó sína sögu með
marghreytilegum atburðum. Sumir þeirra gleymast
fljótt í öldugangi nýrra daga og nýrra ára, en aðrir lifa
i minningunni, þótt löngu séu liðnir. Einn af þeim dög-
um, sem hlasir nú og hrosir við mér eftir 70 ár, er
kirkjuferð að Reykholti. Vil ég nú leitasl við að lýsa
þeirri ferð og' messunni í Reykholtskirkju þann dag.
Eins og áður getur, héldust kirkjusiðir þá óhreyttir
að mestu frá eldri tímum. Kynslóðir komu og fóru ein
eftir aðra, en ástin á klerkum og kirkju var söm við sig.
Lýsing þessi á því að nægja til þess að hregða upp ljósi