Kirkjuritið - 01.12.1944, Qupperneq 32

270
Kristleifur Þorsteinsson:
Okt.-Des.
yfir það tímabil, þegar safnaðarlífið var rígbundið í svo
fastar venjur, að í engu mátti bagga.
Það var 14. sunnudagur í sumri árið 1873. Flest hafði
leikið i lyndi í sveitinni. Ágætur töðuþurrkur undan-
farna daga, mikið af töðu komið í garða, og' veðurblíðan
þennan dag hélzt óbreytt. Aldrei var jafn ánægjulegt
að ríða til Reykholtskirkju og þegar þannig stóð á. Hest-
arnir voru líka komnir í góð hold og afþreyttir eftir
lángar lestaferðir að vorinu. Þeir, sem áttu lengst að
sækja, urðu að taka daginn snemma, J)vi að samkvæmt
venju þeirra tíma urðu menn að varast þann ósið að
ná ekki messu, sem ekki mátti skeika að byrjaði kl. 12
á hádegi. Alli J)á samkvæmt gömlum og góðum sveita-
sið bvert mannsbarn að vera komið i sæti sitt í kirkj-
unni, J)eir sem messu vildu blýða.
Aður en lagt var af stað til kirkjunnar, urðu karhnenn
að annast allt, sem við kom bestunum bæði um járn-
ingu og reiðtýgi, en konur aftur á móti að annast nær-
föt karlmanna, skó þeirra og sokka, sem allt var valið
eftir beztu föngum. Að kirkjufötum gengu allir vísum.
Voru J)au snyrtilega saman brotin i fatakistu, þar sem
þau lágu óhreyfð milli kirkjuferða. Var þá annar bátt-
ur en nú, því að pressujárn var þá aldrei dregið á full-
saumuð föt. Karlmannsföt voru þá öll úr heimaunnu
vaðmáli og svört að lit. Þrifnir menn gættu J)á svo mik-
illar varúðar með spariföt sín, að þau entust jafnvel
svo tugum ára skipti. Allt bændafólk var með nýgerða
sauðskinnsskó á fótum, brydda með hvítu eltiskinni. En
lil l)ess að skórnir béldust breinir, J)egar til kirkju var
komið, voru margir, bæði karlar og konur, í reiðsokk-
um til hlífðar. Kvenfólk var í liellulituðum ullarsokk-
um, heimaunnum, en karlmenn í bláum sokkum, lit-
uðum í indigó. Þeir voru líka i reiðbuxum, en flestir vf-
irbafnarlausir að sumarlagi. Ullartrefla böfðu þeir inn
háls og innanundir hnýttan silkiklút. Fullorðnir karl-
menn voru með flókahatta á höfði, lina og kolllága, en