Kirkjuritið - 01.12.1944, Side 36

274
Kristleifur Þorsteinsson:
Okt.-Des.
Séra Þórður þjónaði Möðruvallaklaustri um nokkur
ár og' bjó að Þrastarhóli. Þar missti liann á sama vori
konu sina og dóttur á 17. ári. Átli hann þá eftir einn
son, Jónas að nafni. Ári síðar fylgdi hann þessum einka-
syni sínuni til Reykjavíkur, og settist hann í Latínuskól-
ann, en dó á sama vetri. Með hlóðug sorgársár kom því
séra Þórður að Reykholti og l)jó nú með ráðskonu og
vandalausuin lijúum.
Prestsembættið rækti hann af alhug og" var brenn-
heitur i anda, snjall í máli, flugmælskur og' raddniaður
mesti. Þótti því fáum ferðaleysa að ríða til Reykliolts-
kirkju og sjá og heyra þennan tilkomumikla kenni-
mann.
Þennan dag hófst messan á lnidegi, eins og venja var.
Þótt enginn kirkjugesta liefði vasaúr í þá dag'a, vissi
fólk, livað tíma leið, hæði af vana og dagsmörk þekktu
allir. Frá Reykholti var talið hádegi, þegar sól bar vfir
fjárliús þau, sem voru austur á túninu i Hægindi.
Áður en messa hófst, gekk hár og grannur inaður út
í klukknaportið, sem var yfir sáluhliði, og hringdi til
messu. Maður þessi var rauðbirkinn í andliti, með
þykkt kragaskegg, hreinlega lil fara og allur liinn snvrti-
legasti í látbragði, en svipur hans bár þó volt um innri
sorg og andlegan vanmátt. Þetta var Gunnar á Stóra-
kroppi. Hann var þá ekkjumaður og álli við fátækt að
stríða, en var þjóðhagasmiður. Meðal sona lians var
Erlendur, bóndi á Sturlureykjum. — Þórður prestur
gekk nú hempuklæddur í kirkju. Bar hann svartan
flókahatt á liöfði og' var i svörtum ullarsokkum og með
svarta sauðskinnskó á fótum. Um hálsinn hafði liann
svartan, sléttan kraga yfir hempunni.
Söfnuðurinn skipaði sér nú í kirkju. Samkvæmt fornri
venju röðuðu sóknarbændur sér í kórinn. En ekki var
iiann þó fullskipaður af þeim, því að auk fastra bekkja
voru lausabekkir báðum megin. Inn i kór vogaði sér eng-
inn óboðinn að ganga nema þeir, sem áttu þar sæti.