Kirkjuritið - 01.12.1944, Side 43

lvirkjuritiS.
Messugjörð fyrir 70 árum.
281
s*kápað, er ekki enn tnéð öllu lokið. Stórt skap samfara
drenglyndi þótti einkenna þessa konu, sem nú er orð-
in formóðir fjölda manna. Þarna situr og kona, sem
er öllum þeim áðurtöldu hærri að vexti, stórskorin og
frekar ófríð, en þó var eittlivað stórmannlegt og hrein-
legl við liana. Þetta var Málfríður Benjamínsdóttir, kona
Davíðs Bjarnasonar, hónda á Snældubeinsstöðum.
Davíð var meðal kórbænda, þótt ekki sé hann hér áður
talinn. Haiin var bróðir Sigurðar forsöngvara, allgóður
söngmáður, sinár vexti, vandaður í hegðun, en lél ekki
mikið á sér bera. Málfríður har mjög af manni sínum
Iiæði að risnu og lineigð til veglætis, sem lnm gal þó að
lillu leyti fylgt. Hún var systurdóttir Steinunnar á Hurð-
arbaki, en bróðurdóttir Björns Blöndals, sýslumanns í
Hvammi í Vatnsdal. Voru þau þvi hræðrabörn Páll Blön-
dal, læknir i Stafholtsey, og Málfríður.
Þá skal siðasl en ekki sízt talin sú húsfreyjan, sem
þá var yngsta konan í sókninni, en það var Vigdís Jóns-
dóttir, kona Hannesar Magnússonar í Deildartungu. Hún
vakti á sér athygli við fjrrstu sýn, því að bæði var hún
flestum konum glæsilegri í sjón, og yfir hinum fjölþættu
skapbrigðum hennar var engin hula. Þá átti hún eftir
að stjórna stórbúi í Deildartungu um 40 ára skeið, sem
hún gerði með frábærri rausn og' myndarskap. Góður
fjárhagur studdi vel að þvi, að hún gat flestum konum
betur sýnt vilja sin i verki.
Ekki er það nema lílið hrot af söfnuði þeim, er sat i
Reykholtskirkju þennan dag, sem ég hefi lýst hér að
nokkru. Yrði of langt niál að lýsa öllum, og verður þvi
við þetta að sitja.
Samkvæmt venju hóf Sigurður forsöngvari upp sína
niildu rödd að lesinni kórbæn. Sungin voru Grallara-
lögin,- og kunni forsöngvarinn vel að ætlast á um að
byrja lögin í réttri hæð. Rödd hans gat hæði verið djúp
og há, létt og liðug. En vegna takmarkalausra umráða
yfir góðri rödd fórst honum stundum eins og hreifum