Kirkjuritið - 01.12.1944, Qupperneq 55

Kirkjuritið. Hvað getur bjargað menningunni?
293
þurfa menn að stilla sál sína til samræinis við æðri
lög en hin jarðnesku, lögmál, sem stundum virðast jafn-
vel standa í öfugu hlutfalli við þau: lögmál himnanna.
Menn verða að trúa á Cxuð kærleikans!
Þessvegna sagði höfundur kristindómsins: Trúið á
Guð, trúið á mig! Og þessveg'na lagði Páll postuli og sið-
bótarmennirnir svo mikla áherzlu á, að mennirnir frels-
uðust fyrst og fremst fyrir trú, að enginn leggur út á
þann veg, sem hann ekki sér fyrir sér, enginn sækisl
eftir því, sem hann ekki trúir, að sé til.
Þetta skildi snillingur eins og Goethe manna bezt.
Þegar hann i Wilhelm Meisters Wanderjahre lætur
|>að bera á góma, livernig uppeldi barna verði bezt bag-
að, svo að stjarna menningarinnar fari hækkandi og sú
kynslóð verði betri, sem vex á legg', en hin, er hnígur
lil moldar, leggur bann einkum álierzlu á eitt atriði,
sem hann segir, að kenna verði barninu, hversu vel sem
það sé af Guði gert, því að ekkert barn hafi það inni í
sér við fæðinguna — en það sé lotning!
Barnið verði að læra að bera lotningu, fyrst og fremst
fyrir þvi, sem oss sé æðra og meira — þvi, sem sé fyrir
nfan oss. Þetta, segir hann, er í rauninni lif og andi allra
trúarbragða og ekkert er nauðsynlegra en þetta.
í öðru lagi talar hann um lotningu eða virðingu fyrir
|)vi, sem er umhverfis oss — þ. e. mönmmum, jafningj-
um vorum. Vér verðum að læra að meta þá hæfileika
til menningar, sem þeir búa yfir! En i þriðja lagi talar
hann um virðinguna fyrir því, sem segja megi að sé fyr-
ir neðan oss, en með þvi á hann við það, að oss beri
nauðsyn til að skilja, að í andstreymi og sorg, sársauka og
liverskonar erfiðleikum tilveru vorrar geli verið fólgin
blessun, og að jafnvel þótt þetta sé harla óljúft lioldi og
blóði, bafi það iðulega reynzl vegur til fullkomnunar.
Þetta segir liann, að sé andi og sál liinnar kristnu trúar,
sem sé æðst allra trúarbragða, sigur-hæð, sem mann-
kvninu sé ætlað að klifa til.