Kirkjuritið - 01.12.1944, Qupperneq 59

Kirkjuritið. Hvað getur bjargað menningunni?
297
að liægt er að liafa gagn at' því að læra að skrifa og lesa.
En þeim mun torvelclara, sem námsefnið er, því færri
finna hvöt eða köllun til að koma. Og svo getur farið að
cngir kómi, allir þykist hafa nóg vit fyrir sig.
IJað er satt, að fátt er eftirsóknarverðara en að fá að
ijoða sannindi kristindómsins fyrir þeim, sem þrá að
heyra þau. En ])að getur verið jafn leiðinlegt, að boða
þau yfir tómuin bekkjum, eða troða þeim upp á menn,
sem telja þau ómerkileg. Ungir og álnigasamir prestar
vænta þess venjulega að óreyndu máli, að mennina
iiungri og þyrsti eftir sannieikanum. Þeim skilst, er þeir
liefja starf sitt, að þeir séu ráðnir sem þjónur safn-
aðanna, kirkjan sé annað og meira en þeir sjálfir. En
soi-glega oft reka þeir sig á það, að þeir eru reyndar að-
eins hrópandi rödd á eyðimörku, þeir cru sendir úl
meðal heiðingja, sem bafa tiltölulega litla löngun lil
að hlusta á þá, né hugsa af nokkurri alvöru um það, er
|)eir hafa að flytja. Og hvað sagði meistarinn er hann
■sendi út postula sína: „Og sé sd nokkur, cr ekki vill veita
gður móttöku, og ekki heldur hlýða á orð gðar, þá farið
hurt úr því húsi og þeirri borg og hristið duftið af fótum
gðar". (Matt. 10. 14).
Þegar því verið er að álasa kirkjunni og prestunum
fyrir það, að trúarlíf sé sára dauft og kristni sé að deyja
út á landi hér, þá geta prestarnir svarað:
Höfum vér ekki boðað Krist, sem er vegurinn, sann-
leikurinn og lífið? Höfum vér ekki flutt kenningar hans
og leilast við að útskýra þær hvern helgan dag, en þér
hafið annaðhvort hlustað með daufum og skilningslaus-
uin eyrum, eða alls ekki hlustað? Höfum vér ekki reynt
að sýna fram á, að vegur kærleikans er hinn eini veg-
ur út úr hörmungum og slysförum heimsins, en þér
bafið ekki trúað þvi, fremur en hinn ríki unglingur trúði
meistaranum. Þér hafið eins og hann elskað hina jarð-
nesku muni. Þér hafið ekki þegið veizluhoðið i sölum