Kirkjuritið - 01.12.1944, Síða 78

316
Fréttir.
Okt.-Des.
Þér eruð ljós heimsins
heitir nýútkomin bók eftir séra Björn Magnússon prófast að
Borg á Mýrum. Er hún safn af erindum eða hugleiðingum út
af Fjallræðunni, falleg bók og líldeg til vinsælda.
Úr bvg-gðum Borg-arfjarðar.
Einhver allra merkasta bókin, sem út hefir komið á þessu
ári, er Úr byggðum Borgarfjarðar eflir Kristleif Þorsteinsson á
Stóra-Kroppi. Þar er brugðið upp með ,'nildarlegum hætti
myndum af menningarlífi og félagslifi sveitanna og af einstök-
um mönnum. Höfundurinn er skarpskyggn á þetta allt og horfir
á björtum augum, vitur og góðgjarn. Lífsskoðun hans er ó-
venjulega heilbrigð og traust, svo að fáar bækur, sem komið
hafa út liér á landi hin síðari ár, munu hollari eða skemmti-
legri. Dalir og hlíðar, vötn og skógar og bændabýii brosa við,
fólkið sést glöggt, og má að kalla finna lijartslátt þess. Það er
eins og lífið sjálft streymi fram. Og lýsing höfundar á skap-
gerð úrvalsmanna og æfistarfi er lögeggjun til dáða. Hafi hann
alþjóðar þökk fyrir bókina.
Úr Borgarprestakalli á Mýrum.
Hún vakti mikla furðu, hér um slóðir, og ég gæti trúað allvíða
annarsstaðar, veiting séra Sigurbjarnar í kennarastöðuna við
guðfræðideildina. Ekki svo að skilja, að ég og aðrir álítum hann
ekki færan i þá stöðu, siður en svo. En það er meðferðin á prest-
inum okkar, sem vekur furðu og gremju. Ég og allir, sem um
það tala, álitum, að honum hafi með réttu borið staðan, ekki
aðeins frá siðferðislegu sjónarmiði lieldur og öllu fremur frá
því réttlætislega, þar sem hann var beitur þeim liróplegu rang-
indum, sem öllum er i fersku minni, þegar hann var hrakinn
frá kennslu af þáverandi valdhafa. Ég skil ekki, hvernig núver-
andi kennslumálaráðherra, Björn Þórðarson, fer að fóðra þetta
óhappaverk sitt. Til hvers er verið að leika þessa skrípaleiki að
auglýsa stöður og láta menn eyða tíma og sálarorku í að ræða
og skrifa um það, sem er fyrirfram ákveðið? Ég spyr sem leik-
maður, og get fullyrt, að ég spyr fyrir æði marga hér um slóðir,
bæði konur og karla. Að síðustu treysi ég því og skora á presta-
stétl þessa lands að rísa upp og heimta réttlætið fyrir séra Björn
Magnússon. Okkur, sóknarbörnum hans, langar ekki til að missa
hann sem prest, til þess hefir hann alltof mikla hylli, en við
setjum réttlætið ofar óskum vorum. Hann verðskuldar fullkomna
uppreisn. Ég bið afsökunar á orðaflaumnum, en mér fannst rétt,
að ein rödd kæmi frá sóknarbörnum hans.
[Hallclór Ilallgrímsson].