Kirkjuritið - 01.01.1946, Síða 23

Kirkjuritið. Kirkjan mín, Drottinn minn!
17
Hyernig var svo ástandið, þegar hingað kom?
I3á var ein hin agalausasta öld, sem yfir ísland hefir
gengið, óspektir, rán og gripdeildir, jafnvel af liendi
þeirra, sem laganna áttu að gæta. Ivirkjur voru rænd-
ar og saurgaðar eða brenndar til kaldra kola. Heil
byggðarlög eydd af erlendum óaldarflokkum, bardagar
°g manndráp líð, og almenningur sokkinn svo í eymd
°g fátækt, að menn seldu jafnvel útlendingum börn sin
i þrældóm, svo sem ráða má af Löngu-réttarbót. Hafi
því Goitskálk biskup komið hingað, með þeirri ósk heit-
astri, að þjóna sem bezt heilagri kirkju, þá má vænta
þess, að lítt hafi honum hugnað sá guðsakur, sem liann
var kominn til að rækta. Ekki hafi hann, fremur en
margur, séð stóran ávöxl hoðunar sinnar þau 15 ár,
seni hann sat hér á stóli, og mjög liafi lionum þótt hug-
iii' manna horfinn að veraldlegum efnum.
Ilin innsta hugsun lians, sem brýzt fram á dauðastund-
inni, er því ef til vill örvæntingarfullt liróp vonbrigð-
anna yfir því, hversu litln hann fékk til vegar snúið
með starfi sínu, líkt og kemur fram í erfiljóði séra
Matthíasar eftir einn starfsbróður sinn í Evjafirði, eða
öllu heldur tvo, er honum urðu samferða norður þang-
að, til að
„prédika alveldi andans
og elskunnar guðdóm“.
En hann segir:
Fylltum vér helminginn héraðs
með heilögu ljósi,
græddum liér guðsríkis akur,
svo gerla sjást merki?
Einn eftir hrumur ég hjari
en horfnir þið báðir:
Hvað er það gagn, sem við gerðum?
Guð veit það, Jakob“.
Þannig hefir, án efa, mörgum Guðs kennimanni ver-
ið innanhrjósts, sem meiri ástæðu hefir haft til þess