Kirkjuritið - 01.01.1946, Blaðsíða 34

28
B. K. Kirkjan mín, Drottinn minn. Jan.-Febr.
blikum borið bæst merki þróunarinnar, bent fram á
veginn, boðað hjálpræðisvilja Guðs.
Þó að oft bafi verið við rannnan reip að draga og svo
sé enn, og þó að margur þjónn bennar hafi hnigið til
jarðar undir merkinu með örvæntingarfulll andvarp á
vörum, þá er líka ástæða til að minnast þess, cið bak
við kirkjuna stendur Drottinn lífsins, og hann getur
kennt oss að smíða plógjárn úr sverðum og sniðla úr
spjótum. Krafturinn, sem nú er notaður í ægilegustu
glötunarvélar, kann innan skannns að verða nolaður
mannkyninu til óendanlegrar blessunar.
Þess mætti því vænta, að uppbyggingarstarfið eftir
þessa styrjöld mætti ganga stórum greiðlegar en eftir
nokkra aðra og að hin ytri farsæld gæti orðið víðtækari
og almennari í framtíðinni en nokkru sinni áður.
Aðalatriðið verður þó alltaf liitt: Hefur heimsmenn-
ingin loksins lært það, sem Kristur og kirkja lians liafa
alla stund reynt að boða? Hafa mennirnir lært af því
að fara gegnum dauðans skuggadal, að Ivristur er ljós
lífsins, hann er vegurinn, sannleikurinn og lífið.
Ef oss er orðið þetta ljósara en áður, þá hefir kirkj-
an megnað mikils — og þá mun hún megna ennþá meir
í framtíðinni!
Þá getur þetta hróp: „Kirkjan mín, Drottinn minn!“
orðið að lofsöng á vörum vorum.
Benjamín Kristjánsson.