Kirkjuritið - 01.01.1946, Blaðsíða 60

54
Ófeigur Vigfússon:
Jan>-Febr.
og með því að útvarpa um allt land eintómri svokall-
aðri „dansmúsik“ langt fram yfir reglulegan, heilbrigð-
an háttatíma, allt fram á harða miðnætti flestra helgi-
daganátta og stundum lengur, auk allra annara dans-
lagaskralla Iiversdagslega.
Auðvitað er þetta allt mest varðandi og áhrifaríkast
fyrir Reykjavík og meiri og líka minniháttar bæi og
þorp; en þaðan seitlar og síast það þó einnig út um
sveitahýli og hyggðir, og' hefir þar líka sín áhrif, eink-
um á hörn og ungmenni, svipað og i borgunum, og auk
þess einnig þau, að óðum fjölgar í kaupstöðum, í Revkja-
vík helzt, en fækkar í sveitunum, eins og til er stofnað. Og
um allt þetta virðast nær allar stéttir, flokkar og félög
sammála og samtaka, altént Iiver þeirra fvrir sig, og jafn-
vel vel líklegir til að vilja dansa hver við annars „dömur“
og „herra“, þótt þeir berjist og hítist um allt annað. Og
það á tímum eins og nú eru þeir, þrungnir voða og
vandræðum. Það er einnig náttúrleg og söguleg sann-
reynd, að hverskonar lausung, léttúð og gjálífi, hóflevsi
og öfgar, sem svo oft og víða hafa átt sér stað, og einnig
nú og liér meðal vor, hafa alllaf og alstaðar átt sér ill-
an endi, enda þótt engin heimsstyrjöld hafi verið. Og
þá er það stjórnmála, landsmála ástandið og útlitið,
stétla- og flokkalætin, vonzkan og vitleysan, sem einna
mest minnir nú á Sturlungaöldina, og virðist stefna að
því, að úlfúðin, glundroðinn og óreiðan geti orðið svo
mikil og megn, eins og þá, að enginn ráði við neitt, eng-
inn hafi frið og enginn fái óáreittur og öruggur lifað,
svo að af tvennu illu og aumlegu kjósi þjóðin, eins og
þá, erlend yfirráð heldur en innlenda ástandið, hvað
sem af því hlýzt. En hvortlveggja er grátlegt.
Frekar skal ekki fjölyrt nú um allt þetta, en aðeins
skorað á hvern einn einstakling, karl og konu, og alla
þjóðina að hugsa og álykta sjálfstætt, eða hver fyrir sig',
með náttúrlegri skynsemi og' hreinni samvizkusemi,
beztu þekkingu, skilningi og samúð, um allt framferði