Kirkjuritið - 01.01.1946, Blaðsíða 51

Kirkjuritið.
Frú Elísabet Jónsdóttir.
45
Svo dunaði kall þitt; — þig kvaddi víður sær
og Kambar og Heigi og Ingólfs vona-bær. —
Og brim svall í hjarta, og brann þín heita ást.
er bjartítran Hlíðung úr norðurvegi sást.
Þið undruðust, kynntust og unnust heitum þrám
með elding í hjörtum og morgunheiðum brám.
Þið hétust og bundust og hurfuð köllun að
frá heilagri kirkju og fornum sögustað.
Að staðföstum miðum þið stefnduð heitum þrám;
bú studdir og efldir við lífsins reynslu-nám
hinn ráðsvinna bú-klerk, er réði öllu í hóf
°g ríklyndur og fastúðgur gæfu-lín þitt óf.
I Aðaldal norður grær minning mæt og kær,
om mildhuga prestshjón rís þakkarlogi skær,
er brennir ei, en hitar og lýsir víðilim,
l>ar Laxá snýr að hafi með söngva-prúðum ym.
Hver rótgróður hugur — hann man þinn stillta streng,
— þinn staðfasta, raunvísa kirkju-þegn og dreng,
er verndir þú í ranni og vildir alla sæmd,
sú verðung er nú ráðin og guðlega dæmd.
Ég sé — í efsta himni, hvar Elízabet frú
að eilífðar samspili skipar gullin-brú
°g hrærir streng til dýrðar und hæstu stjarna sveim
' með Helga prúða komin til föðurlandsins heim.
Konráð Vilhjálmsson.