Kirkjuritið - 01.04.1952, Blaðsíða 26

90
KIRKJURITIÐ
stólpi og grundvöllur sannleikans, svo að vitnað sé til orða
postulans. Ég var vottur að því, hvernig síra Haukur
starfaði í Guðs húsi og hlustaði ég þar eftir kenningu
þjónsins, sem fór rétt með orð sannleikans.
Ég þakka Guði, að ég átti tryggan vin, því að þannig
reyndist síra Haukur mér, og ég gleðst yfir því, að þar
sem hann var, þar var trúr bróðir í Drottni, og því sagði
ég, er ég frétti lát hans: „Sárt sakna ég þín, mjög varstu
mér hugljúfur."
Síra Haukur átti yndislegt heimili, þar sem hljómlistin
lyfti hug og sál í hærra veldi. Þar fór saman rausn og
prýði. Aldrei gleymi ég gestrisni og lífgandi gleði á vina-
fundum á heimili þeirra síra Hauks og frú önnu. Konu sína
missti síra Haukur 30. okt. 1948. Sameiginlega höfðu þau
hjónin vakað yfir velferð bamanna, og því geymist hjá
börnum þeirra þakklát minning. En börn síra Hauks eru:
Hálfdán lögfræðingur, Eiríkur lögfræðingur, Karen rekt-
orsfrú, Inger gift verkfræðingi, og Ruth, er á síðustu ár-
um veitti heimili föður síns forstöðu.
Síra Haukur átti við vanheilsu að búa hin síðustu ár
ævinnar, en í bréfum til mín minnist hann ekki á veikindi
sín, en vel var honum ljóst hvert stefndi.
1 síðasta bréfinu, er ég fékk frá honum nokkrum dög-
um áður en hann dó, segir hann:
„Já, nú eru ekki margir eftir af Hafnarguðfræðingun-
um, félögum okkar. Nú er Marius okkar dáinn, og flestir
samferðamannanna. Tímamir líða og við erum á förum,
eins og Ingólfur bróðir minn sagði svo oft. Nú óska ég
þér og konu þinni gleðilegra jóla. Guð láti ljós sitt skína
í sálum vorum. Kærar kveðjur. Þinn einlægur vinur.
Haukur.“
Þessi var síðasta kveðja hans. Ljós trúarinnar ljómaði
í sál hans. Ég blessa minningu vinar míns með þeirri bæn,
að ljós Guðs skíni í sálum vorum, að Ijós fagnaðarerindis-
ins Ijómi yfir kirkju vorri.
Bj. J.