Kirkjuritið - 01.04.1952, Side 51

ÞRETTÁNDASPJALL 1952
115
Og sagan um þessa vitringa er svo fögur, að hún hlýtur að
vera sönn. Og töfrar sögunnar ef til vill mestir vegna þess,
hversu óhistorisk hún er. Reyndar virðist vanta allt í söguna,
sem oss finnst máli skipta. Við þekkjum hvorki nöfn þessara
vitringa né trúarbrögð þeirra, — starf þeirra, embætti eða
stöðu. Vitum bókstaflega ekkert annað um þá en að þeir sáu
nýja stjömu um svipað leyti og ungbarn fæddist í ómerkilegri
borgarkytru í lítilfjöriegu landi og lögðu upp í áhættusamt og
endalaust ferðalag. Oss er ekkert sagt frá erfiðleikum þeirra
°g hrellingum, sem mættu þeim á þessari löngu leið. Þetta er
svipað eins og þegar jóðsjúk kona gleymir þjáningum sínum,
af því að nýr maður er í heiminn borinn. En öll snýst för
þeirra um þetta undursamlega bam. Þeir finna það og móður
þess og gefa baminu hinar dýrustu gjafir — og snúa svo heim-
leiðis lofsyngjandi. Er þetta ekki undarlegt? Hver skilur þetta?
Já, okkur virðist vanta margt og mikið í sögu vitringanna.
En þessi er háttur Heilagrar Ritningar: Oss er ætlað að yrkja
í eyðumar — þótt vér gemm það ekki eins vel — allir — eins
°g doktor Guðmundur Finnbogason, og margir fleiri ágætis-
rnenn. Þar sem Heilög Ritning nemur staðar, heldur manns-
hugurinn, mannshjartað áfram sögunni í erfikenningunni. Sögn-
rn hermir, að þeir hafi verið þrír, meira að segja konungar. Og
ef við viljum hafa fyrir því að skreppa til Kölnar í orlofsfríinu
°kkar, þá getum við fengið að sjá bein þeirra í skríni á bak
við háaltarið í hinni voldugu Kölnardómkirkju. Og talið er lík-
legt, að þeir hafi komið frá Persíu, verið prestlærðir og búnir
að tileinka sér alla speki, vísindi og þjóðleg fræði lands og
þjóðar. Enn fremur, að þeir hafi verið stjömuspekingar. í stuttu
niáli: Sagan sýnir oss, hvemig Guð leitar að oss mönnum,
hvernig mennimir leita að Guði — og hvað gerist, þegar menn-
innir finna jólabamið, Jesúm Krist.
Hvemig Guð leitar að oss mönnunum. í sannleik, hvar sem
sólin skín, er sjálfur Guð að leita þín. Guð talar við hjörtu
niannanna. Á því er enginn efi. Á hinni alvarlegu, síðustu stund,
getur enginn maður hneigt Guði og sagt: Ég er mannsins bam,
°g þú minnist mín ekki. Ég er mannsins barn — og þú vitjaðir
niín ekki. Þú fluttir erindi Guðs í Háskólakapellunni — og allur
geimurinn umhverfis jörðina titraði alla hina helgu jólatíð af
boðskap jólanna, og hreysin og mannshjörtun urðu að höllum.
B