Kirkjuritið - 01.04.1952, Side 56

120
KIRKJURITIÐ
framar á föður sinn á samkomunni. Næsta laugardagskvöld
kom. Tjaldið var yfirfullt af fólki. Aftur varð fyrirbænarsam-
koma. Drengurinn stillti sig eins og hann lifandi gat. Loks varð
hann að rétta upp litlu höndina sína og mælti: „Vér skulum
biðja fyrir honum pabba mínum.“ Næsta mánudagsmorgunn
sagði granninn föður piltsins frá þessu — og hugðist gera með
því góðverk. Þegar pilturinn kom heim úr skólanum, þreif fað-
ir hans hann aftur, hristi hann og skók og mælti: „Ef þú minn-
ist svona á mig opínberlega aftur, skal ég drepa þig. Bókstaf-
lega steindrepa þig.“ Að svo mæltu fleygði hann baminu út.
Þessi vika leið og önnur, þriðja og fjórða vikan. Enn héldu
þessar vakningarsamkomur áfram. Og enn kom laugardags-
kvöld. Og enn var haldin sambænar- og fyrirbænarsamkoma.
Litli drengurinn sat aftarlega í tjaldinu, hafði sáran grátekka
og snökti eins og litla hjartað hans ætlaði að springa. Loks
rétti hann skjálfandi upp höndina og andvarpaði: „Við skulum
biðja fyrir honum pabba mínum.“ Næsta morgunn kom þessi
sami nágranni til veitingamannsins og sagði honum frá þessu
og allt átti þetta að vera syndaranum til góðs. Granninn hafði
enga hugmynd um, hvemig þetta þrælmenni lék barnið. Þegar
drengurinn kom heim um kveldið, tók þessi grimmdarseggur,
faðirinn, piltinn inn í herbergið og lokaði dyrunum. Þessu næst
spennti hann frá sér mittisólina, sem var úr leðri, og lamdi
bamið svo miskunnarlaust með henni, að vinnuskyrta bamsins
varð löðrandi í blóði. Og þegar leið yfir drenginn, varpaði þræl-
mennið honum á gólfið. Sótti þessu næst fulla vatnsskjólu og
steypti úr henni yfir bamið, en þegar drengurinn raknaði við
og lauk upp óttaslegnum augunum, sparkaði faðirinn heiftar-
lega í hann og yfirgaf herbergið. Drengurinn brölti á hnén, yfir'
bugaður, sundurtættur, helsár og grátandi, skreið upp í rúmiö
og snökti sig í svefn. Um áttaleytið þetta sama kvöld, eða litlu
seinna, rauk faðirinn upp stigann. Hann hafði farið að hugsa
um vesalings drenginn, yfirkominn og aleinan þama uppi. Þegar
allt kom til alls var þetta þó drengurinn hans. Vínsalinn rauk
því inn í herbergi sonar síns. Drengurinn lá með höfuðið a
koddanum og hafði rétt frá sér hendumar. Faðirinn horfði a
tárin renna hægt og hljóðlega niður náfölar kinnarnar á sof-
andi baminu. Bakið á vinnuskyrtunni var orðið hart og stíft
af storknuðu blóði. Faðirinn féll á kné og lagði höndina mjúk-