Kirkjuritið - 01.01.1953, Qupperneq 24

22
KIRKJURITIÐ
Þingfulltrúar söfnuðust saman á tveim stöðum kl. 5^4 e- h.
og gengu samtímis í tveimur skrúðfylkingum til Marktkirkju.
Hófst önnur skrúðgangan frá Neuen Rathaus, en hin frá Ball-
hof og var raðað eftir þjóðernum í stafrófsröð. Lentum við
Islendingar næstir Indverjum, en þeir voru 26 að tölu, full-
trúar fyrir um 600 þús. manna þar í landi, og var Jóel Lakra
helzti fyrirliði þeirra. Hann er einnig í framkvæmdarnefnd
Heimssambandsins.- Mátti sjá í skrúðgöngunni margvísleg
messuklæði og ýmiss konar litarhaft. Þar gat að líta margan
mann með skýrlegu yfirbragði, og verður ekki annað sagt en
að hópurinn væri fremur álitlegur og að dável sópaði þar að
ýmsum prelátum kirkjunnar. Voru allir í hátíðarskapi, og let
enginn það spilla gleði sinni, þó að lítils háttar regnúði væri á.
Áður en lagt var af stað, fór fram stutt bænargerð, þar sem
flutt var syndajátning og sungið: Veni sancte spiritus. Síðan
var gengið um nokkrar götur við klukknahljóm frá Markt-
kirkjunni, og fór þetta allt hið bezta fram. Troðfullt var af
fólki allt um kring, sem horfði með þögulli alvöru á skrúð-
gönguna. Spurningin, sem vakti í huga mínum meðan skrúð-
gangan þokaðist áfram, var þessi: Mundi guðskristnin, sem
svo mjög liggur í rústum í heiminum, lík hinni niðurbrotnu
borg, einnig fá risið úr ösku styi’jaldarbrunans sterkari og
veglegri en áður? Þetta kirkjuþing var tilraun í þá átt, að
sameina átökin og brýna viljann. Andspænis viðurstyggð eyði-
leggingarinnar verður það ljósara en áður, hvar vatnaskihn
eru milli heiðindóms og kristindóms.
Þegar inn í kirkjuna kom, hófst guðsþjónustan með því að
sunginn var 98. sálmur Davíðs: „Syngið Drottni nýjan söng,
þvi að hann hefir gert dásemdarverk." Einkum voru sungnir
sálmar frá siðaskiptatímum og guðsþjónustuformið sniðið svo
sem unnt var að hætti þeirra tíma, og var þetta sannast að
segja heldur langdregið og. þyngslalegt. Hver öld verður að
syngja Guði símnn lof með sínum eigin hætti. Það er jafn-
mikill misskilningur að ætla sér að sækja guðsþjónustuformið
niður í grafir dauðra, eins og það væri að ganga í sams konai
fötum og Lúther gerði. En þetta eru þó kirkjur okkar enn
að berjast við.
Biskupinn í Hannover, dr. Hanns Lilje, flutti við þetta
tækifæri hina skörulegustu prédikun út af Sak. 4, 6: „Ekki