Kirkjuritið - 01.01.1953, Side 50

48
KIRKJURITIÐ
ti-eysta sjálfum sér, trúa á Guð og land sitt. Og það gerðu
þau. Fáa veit ég trúrri fornum venjum þjóðarinnar, fáa
hollari helgidómum tungunnar og Guðs. Bóndinn hefii’
alltaf starfað í ungmennafélagi sveitarinnar og starfar þar
enn, kominn á sjötugs aldur. Hann hefir verið brautryðj-
andi í notkun nýtízku véla. Hann hefir varðveitt bóka-
safn hreppsins. Verið forsöngvari við helgar athafnir safn-
aðarins. Nú er ræktað land jarðarinnar meira en tífaldað
frá því, sem áður var. Þar eru þokkaleg fénaðarhús, og
eitt glæsilegasta íbúðarhús í sýslunni. Indæl varpeyja er
komin þar, sem naumast sást líf. En þó er hið stærsta
eftir. Þessi hjón hafa nú þegar komið upp fimmtán efni-
legum börnum. Ég spyr bara: Hvernig er svona lagað
hægt? Án styrkja og án hjálpar? Já, auðvitað, nema Guðs
og föðurlandsins. Þarna er samanlagður sjálfstæðismáttui’
góðra, göfugra sálna, gróandi lands og almættis Guðs.
Elzta son sinn sendi hann í siglingar, meðan hættan var
mest á stríðsárunum. Hann lét þar lífið sem ein af hetj-
um friðarins, sem varpa ljóma yfir sögu íslenzkrar sjo-
mennsku, fegri Ijóma en hermennska getur nokkru sinni
veitt. Og nú skuluð þið ekki halda, að þessi bóndi hafi
verið að auðga og bæta sína eigin jörð. Hann á hvorki
þúfu né stein síns elskaða lands, og mun varla fá hros
fyrir ættjarðarást sína, hvað þá meira. Því slíkt er ekki
verðlaunað eins og íþróttaafrekin.
Mælt er, að einn af mestu hershöfðingjum Breta hafi
sagt um sannan dreng og trúan: Með hópi slíkra drengJa
gæti ég lagt undir mig allan heiminn. Já, einmitt með
slíkum mönnum verður Island frjálst menningarland og
þjóðin í sannleika sjálfstæð þjóð, sem aldrei lætur bugast
fyrir neinu ofurefli. Reisið slík vegamerki.
I fjöldamörg ár hefir kona, sem nú er um sjötugt, búið
í dálitlum kofa í útjaðri þorpsins síns, og oft hafa ekki
verið færri en þrjú gamalmenni hjá henni í einu. Fatlaðb
og örbjarga aumingjar úr sveitinni eða þorpinu. Einstæð-
ingar, sem engan hafa átt að, reköld úr hafróti lífsirl