Kirkjuritið - 01.12.1953, Blaðsíða 24

246
KIRKJURITIÐ
hljómar til sorgarbarnsins rödd frelsarans í gegn um móðu
og mistur tára og harms: Takið saman brauðabrotin, sem
afgangs eru, til þess að ekkert fari til ónýtis. — Og enn
í dag sannast, að sá, sem mest hefir misst og stærstu
hefir verið sviptur, hann mun einnig finna mest, er hann
leitar, og fylla sína körfu dýrustum og óbrotgjörnustum
fjársjóði. Og þetta vona ég og veit, að þið, ástvinirnir,
munuð finna og reyna, að þið eruð rík í ykkar miklu sorg,
þrátt fyrir allt. Og þetta vona ég að vér öll finnum, hvei’t
í sínu hjarta.
Þjóðin hefir misst andlegan leiðtoga, en eigi að síður
er hún ríkari fyrir það, að hafa átt hann. Hún á og geymir
hugljúfar minningar um sinn ástsæla biskup, og frá innsta
dal til yztu stranda berast þakkir, hlýhugur og hluttekn-
ing hingað í dag, eins og vermandi blær til ykkar ástvin-
anna og til hans, sem vér erum að kveðja.
Kirkjan hefir misst biskup sinn, prestarnir fyrirmann
sinn, sem jafnframt var þeim vinur og bróðir. En fyrir
starf hans er kirkjan sterkari og auðugri en áður, og
ávaxtanna af áhuga hans og óeiginbjörnu starfi mun hún
njóta um langa framtíð. Og prestarnir, þeir hafa auðgazt
af kynningunni við hann og starfinu með honum. Brenn-
andi áhugi hans, einlægnin, hjartahlýjan, hlaut að snerta
streng í hverju óspilltu hjarta. Það er ekki hægt að sitja
við eldinn, án þess að hlýna. Jafnvel steinninn getur það
ekki. Og biskupinn átti eldinn, eldinn í hjartanu, eldinn,
sem brann til hinztu stundar. Hann var aldrei hálfvolgui’.
Hann var brennandi í andanum. Stundum kann að hafa
sviðið undan bersögli hans. En engan vildi hann að óþörfu
eða viljandi særa eða hryggja. Og engan vissi ég fúsari
til að bjóða fram bróðurhöndina til sátta, og þá ekki einn
fingur aðeins heldur alla höndina. Enginn gat trúað sterk-
ar en hann á gildi og sigur þess sanna og góða í alheim-
inum og í hverri sál. Þess vegna var hann svo bjartsýnn
á menn og möguleika. Engin vonbrigði gátu svipt hann
þeirri bjartsýni, en þau ollu honum oft hljóðri þjáning-