Kirkjuritið - 01.12.1953, Blaðsíða 44

266
KIRKJURITIÐ
Séra Sigurgeir var einnig gæddur óvenjulegu starfsþreki,
andlegu og líkamlegu. Er í minnum hafður dugnaður
hans á vísitazíuferðum um hið víðlenda og veglausa pró-
fastsdæmi, og þá ekki síður harðfylgi hans á hinum hættu-
legu og erfiðu ferðum um Óshlíð, til embættisgjörða í
Bolungarvík, sem hann þjónaði um margra ára skeið. Þótt
þessar ferðir væru því nær ávallt farnar fótgangandi, lét
hann hvorki stórviðri né ógnandi skriðuföll hamla för
sinni, þegar messa hafði verið boðuð eða embættisverk
skyldi vinna. Hann treysti handleiðslu Drottins í hverri
för, en hann treysti einnig á þá karlmennsku og þann
kjark, sem hann hafði hlotið að vöggugjöf. Hann var
mikill trúmaður og mikil hetja, enda fer þetta tvennt
venjulega saman í lífi hugumstórra manna.
Eins og drepið var á, var séra Sigurgeir ágætur söng-
maður og mikill hljómlistarunnandi. Spilaði hann jöfnum
höndum á orgel og slaghörpu, þegar svo bar undir. Var
honum frá upphafi ljóst, hve mikið gildi kirkjusöngurinn
gat haft til þess að fegra guðsþjónusturnar, efla kirkju-
lífið, auka kirkjusókn og opna hjartað fyrir því helga
og háa.
Átti hann ásamt hinum landskunna söngstjóra og tón-
skáldi, Jónasi Tómassyni, mestan þátt í því tónlistarlífi
og þeirri söngmennt, sem þróaðist á ísafirði, á þessum
árum. Sunnukórinn og kirkjukór isfirðinga var mörgum
Vestfirðingum, er til ísafjarðar komu, opinberun, sem
ekki gleymdist, og hvatti aðra söfnuði og einstaklinga
til samtaka og samstarfs til eflingar kirkjusöng og tón-
mennt almennt. Frá fyrstu prestsskaparárum séra Sigur-
geirs bar hann þá hugsjón í brjósti að efla og fegra kirkju-
sönginn í landinu, svo að í hverri kirkju mætti hljóma
hreinn og fagur kórsöngur, sem lyfti hjörtunum í hæðir
og færði Guði lof og þakkargjörð.
Einlægur áhugi hans á þessum málum, eftir að hann
varð biskup, bar og hinn mikilvægasta og blessunarríkasta