Kirkjuritið - 01.12.1953, Blaðsíða 54

Ég heyri kirkjuklukkur hringja,
Ég heyri kirkjuklukkur hringja
og kórinn syngja harmalag,
biskup okkar íslendinga
erum við að kveðja í dag,
Guði vígðan, góðan dreng.
Gráthljóð er í hverjum streng.
Gott er þeim, sem Guði vinna,
ganga veginn kærleikans,
traustið hans með trúleik inna,
tendra Ijós í hjarta manns.
Með hetjudug og hugarró,
halda velli, en falla þó.
Hver vill svo á verði vaka,
verja ríki kærleikans
bjarta fánann trúar taka
tökum þessa gæða manns?
Túlka heilagt hjartans mál
— himnaríki í vorri sál.
Til allra bar hann bróður huga,
er brautin reyndist grýtt og hál
„láta ekkert böl sig buga“,
í bæninni tala hjartans mál.
Kveikti Ijós á hvers manns braut,
sem kom hann til í sorg og þraut.
Munum, þegar myrkvar bylur:
mild og rík er Drottins náð,
orku hennar enginn skilur,
almættisins vísdóms ráð.
Bak við dauðans dimma ský
dýrðarsólin rís á ný.
Hjálmar frá Hofi.