Kirkjuritið - 01.12.1953, Blaðsíða 26

248
KIRKJURITIÐ
Þar eru dýrir fjársjóðir, sem hann hefir gefið oss, fjár-
sjóðir, sem vér nú söfnum saman, hver í sína körfu eins
og lærisveinarnir gjörðu forðum, og geymum til hinztu
stundar.
En þótt vér eigum mikils að sakna, og einnig margt til
að geyma og þakka af öllum hug, þá stöndum vér þó í
vissum skilningi álengdar. Næstir standa eiginkona hans
og börn, systur hans, tengdadætur, barnabörn og aðrir
nánir ættingjar. Á milli þeirra og hans hafa liðnu árin
stöðugt verið að vefa þá ósýnilegu þætti gagnkvæmrar
ástar, sem tengja sál við sál, þau helgu bönd, sem aldrei
bresta, það Signýjarhár, sem enginn og ekki einu sinni
dauðinn megnar að slíta. Þessa helgu þætti hefir lífið verið
að vefa og styrkja, allt frá bernskudögunum heima í hópi
systkina hans og foreldra og fram til hinzta dags. Það
hefir ofið þá í 35 ára sambúð biskupshjónanna. Við vöggu
barnanna þeirra, í sameiginlegum verkefnum og hugðar-
málum, sameiginlegum örðugleikum, sameiginlegum sigr-
um, — í gleði og sorg, í brosandi sólskini hamingjunnar
og í stormum stórra átaka hafa böndin knýtzt helgar og
sterkar á milli ykkar hjónanna og á milli föður og bama.
Og hvort sem heimilið ykkar var hið fátæklega heimili
frumbýlingsins eða hið glæsilega og stóra biskupsheimili,
þá voru einkenni þess ávallt hin sömu: ástúðin, góðvildin,
gestrisnin, hlýjan. Það var ekki aðeins heimilið, sem stóð
gestinum opið, heldur hjartað. Og það var þetta, sem ekki
sízt gerði gestunum á þessu gestrisnasta heimili landsins
dvölina þar ógleymanlega og kæra. Auðugri, glaðari —-
og mér liggur við að segja betri — fór hver maður þaðan
heldur en hann kom.
Með þessa mynd heimilisins í huga og þann blæ, sem
hinn sterki persónuleiki biskupsins hlaut að setja á það,
minnug þess, hve traust þau kærleiksbönd eru, sem hér
hafa ofizt, þá finnum vér enn átakanlegar hvílíkur sviptir
hér er orðinn og hve óendanlega þungur sá harmur er og
söknuðurinn sár, sem hér hefir svo óvænt og fljótt kveð-