Kirkjuritið - 01.12.1953, Blaðsíða 33

SIGURGEIR SIGURÐSSON BISKUP
255
eldi og starfi en flestra annarra. Og nú sjáum vér líf hans
liðið eins og leiftur, eins og leiftur 63 hvíldarlaus ár. Hann
hlaut að deyja eins og hann dó, því að hjartað brann með
hamslausum loga, unz það brast.
Andlátsfregn hans vakti óvenjulegan harm. Um það bera
vitni samúðarkveðjurnar, sem til biskupsfrúarinnar hafa
streymt frá innstu afdölum, yztu nesjum og eyjum, af
landi og sjó, frá öðrum löndum og álfum. Sársauki mikill
greip oss við andlát hans, en hann dó fögrum biskups-
dauða. Þrátt fyrir andmæli vina sinna fór hann erfiða
ferð vestur á land. Er heim var komið, var hann að störf-
um í skrifstofu sinni til hádegis. Hann sat á tali við vin
sinn heima eftir hádegisverð, fann snögga breytingu, stóð
upp. Hann tók af sér tákn embættis síns, biskupskrossinn,
lagði hann á skrifborðið, gekk hratt upp í svefnhús sitt
og var látinn fáum mínútum síðar, en kona hans og dætur
stóðu við sæng hans.
Hvaðan kom honum þessi eldur, sem hlaut að falla í
fölskva eins og logi eða leiftur, sem deyr? Eldinn kveikti
honum heilög hugsjón, og sú hugsjón var kristin kirkja.
Þessi hugsjón gaf honum lif, og hún dæmdi hann einnig
til dauða. Raunar var hann góðum hæfileikum gæddur,
en þó ekki fram yfir marga aðra menn. En hugsjónin
stækkaði hann, með henni óx hann. í eldlegu starfi fyrir
kirkju sína sannreyndi hann orð lausnarans, að sá, sem
týnir lífi sínu fyrir Krist, mun finna það.
Um einn af afreksmönnum liðinnar aldar sagði séra
Matthías: Hann elskaði Island til dauðans ,,með svo undar-
lega djúpri og helgri ræktarelsku, sem óvíst er að nokkur
þeirra, sem þekkti hann, viti dæmi til“. Herra Sigurgeir
biskup elskaði landið, hann elskaði þjóðina, sem hann átti
að gegna æðstu hirðisskyldunni fyrir, en vegna þess, hve
sannfærður hann var um, að hamingja þjóðarinnar væri
undir því komin fyrst og fremst, að hún væri kristin þjóð,
elskaði hann kirkju landsins ,,svo djúpri og helgri ræktar-
elsku, sem óvíst er að nokkur þeirra, sem þekkti hann,