Kirkjuritið - 01.12.1953, Side 39

SIGURGEIR SIGURÐSSON BISKUP
261
var það hljómlistin eða sönglistin, sem hann unni. Hann
vissi það, að hún túlkar oftast betur en allt annað tilfinn-
ingar hjartans og hún er vegur milli himins og jarðar.
Fyrir því felldi hann fagran söng og hljómlist inn í kirkju-
legar athafnir, er hann framkvæmdi, svo sem við prests-
vígslu. Hrifning fór um hugina, er kirkjan ómaði öll:
Sanctus. Sanctus. Og hann viidi, að fagur safnaðarsöngur
yrði sem ríkastur þáttur í guðsþjónustum kirkju vorrar
um land allt. Hugsaði hann um það vakinn og sofinn,
hvernig svo mætti verða. Og hann sá leið til þess, sem
aðrir höfðu ekki séð, og gerðist brautryðjandi.
Söngflokkar mynduðust við kirkjurnar, fleiri og fleiri,
og hafa prestarnir eignazt við það fjölda samstarfsmanna.
Mun kirkjusöngur nú orðinn miklu betri hér á landi en
hann hefir nokkru sinni verið fyrr eða síðar. Guð hefir
blessað svo þetta starf biskups vors, að það hefir líklega
orðið þar giftudrýgra en allra annarra biskupa á íslandi.
Að minnsta kosti má í þeim efnum setja nafn hans við
hlið nafni Jóns ögmundarsonar.
Biskup leitaðist einnig við það af alefli að bæta aðstöðu
Vrestanna til þess að vinna sem mest og bezt kristni og
kirkju. Áhugi hans, eljan og þrautseigja var meiri en
allra annarra, sem ég hefi kynnzt. Hann þekkti af eigin
raun starfskjör prestanna og vildi bæta þeim það, sem
hann hafði sjálfur farið á mis við. Hann gerði vissulega
það, sem í hans valdi stóð. Og honum varð mjög mikið
ágengt. En þegar á móti blés og seinna gekk en hann
vildi, eða alls ekki, þá varð það honum þung raun, jafn-
miklum kappsmanni. Eru ekki einnig allar hans andvöku-
nætur þakkarefni? Fyrir fáum árum sagði vinur hans í
Prestastétt eitthvað á þessa leið um hann: Hann berst
fyrir okkur prestana eins og hetja og mun halda áfram
að berjast, unz hann hnígur í sína gröf. — Nú mega menn
sjá, hve þetta er satt.
Heimili sitt vildi hann gefa öðrum með sér. Það fór vel
á því, að húsið hans skyldi heita Gimli. Þar byggðu dyggv-